Na binnenkomst bij mijn hoogbegaafde buurman oom Jort, leg ik voorzichtig het laatste boek van Peter R. de Vries op de tafel.
De Verlaten Man (311) – Niks ziende door ‘t leven
Ik zucht opzichtig. Het helpt niks. “Kindertjes, Ed Sheeran belde net; hij komt zo dadelijk even langs,” probeer ik ’t eens op een andere toer. Geen antwoord.
Typisch Henk Grol
“Henk Grol, eerste ronde extra zwaargewichten… Vond je ervan?”
Bedankt voor het trauma, meneer pastoor
Meneer pastoor heeft mij een prachtig trauma bezorgd. Omdat hij zijn lusten niet kon bedwingen, en ik als jong ventje niet de kracht had om hem van mij af te slaan.
Official
Nou heeft hij het vandaag opnieuw gedaan…
Deze wereld is áf, niks meer aan veranderen
Op de vraag waarom zo weinig dinges-fietsers (voorheen zwarte fietsers) meedoen in bijvoorbeeld de Tour de France, volgde een geschokt stilzwijgen. Na enige pijnlijke minuten probeerde de fietsdeskundige het, zij het stamelend, uit te leggen.
Goud!
‘We’ zouden er zo’n achtenveertig halen…
Bloody Sunday
Wielrenners op zondag. Dan ben je zestig en wil je nog steeds doen alsof je in de Tour-de-France meedoet. Sommigen moeten elkaar op de fiets hijsen.
De Verlaten Man (310) – Panta Rhei: eeuwig in beweging
Simone gaat bij een vriendinnetje logeren en komt vol waardering en respect voor mijn schoonmaakkunsten terug. Hoe bewegend kan het leven zijn.
Olympische Spelen
Op voorhand zeggen mensen in Japan: ‘ミラガぼヱミラガぼヱミラガぼヱ’