“Hallo, met Chantal, Licht- en geluidbedrijf Audiovisuele Toonkunst.”
-Hoi Chantal, met Thomas. Ik heb afrok nodig. Witte.
“Ja?”
-Ja.
*…*
-Hebben jullie dat?
“Of wij afrok hebben?”
-Ja. Daar bel ik voor.
“Oh, dat weet ik niet. Wat is dat eigenlijk?”
-Dat spul wat in je in de zwarte variant over je kistjes legt zodat het niet zo opvalt voor publiek, maar dan in het wit, om iets strak af te werken.
“Oh ja, papier toch..?”
Moet ik bovenstaand gesprek afmaken? Of zal ik bekennen dat ik de moed in m’n schoenen heb laten zakken? Ik doe dat laatste. Als je op woensdag iemand aan de lijn krijgt die denkt dat het maandagochtend is, dan heeft dat bedrijf de verkeerde mensen aangenomen. Maar ik merk dat vaker. Vrouwen die in dienst zijn bij een ‘typisch mannelijk bedrijf’. Sommigen werken er al jaren, maar lijken zo’n desinteresse te hebben in wat ze doen, dat ze na drie jaar niet eens weten wat het bedrijf eigenlijk allemaal verkoopt.
“Ja, ik ben gewoon telefoniste”. Een betaald keuzemenu dus, dat ook nog koffie drinkt en boterhammen eet.
“Ik verbind u even door met afdeling verhuur.”
“Met Theo.”
-Hoi Theo, met Thomas. Ik ben op zoek naar witte afrok op rol, in welke breedte heb je dat?
“1.30”
-Prima, dankjewel. Ik kom het zo ophalen.
Om even terug te komen op de desinteresse; begin anders een nagelstudio, schrijf je in bij de KvK als cupcakefabriek, neem een Makro-pas en verdoe niet andermans tijd. Het komt namelijk niet alleen voor bij licht- en geluidbedrijven, maar ook bij: bouwmarkten, automaterialen-winkels, groothandels.
Laat een vrouw het keuzemenu inspreken, laat ze bellen als je vergeten bent een factuur te betalen of andere administatievragen, maar laat ze in godsnaam niet iemand te woord staan over producten waar ze niets van snappen.
Eén toevoeging nog: als de vrouw in kwestie er wél verstand van heeft, koop ik het de volgende keer weer bij haar.
En wie heeft de vrouw in kwestie aangenomen…..?
Lachen!!!
Ik weet ook niet wat afrok is, maar ja, vrouw hè? Ik zal het niet gaan verkopen. Beloofd!