Lieve Mona,
Ik ben een getrouwde vrouw van 28 met twee kinderen van 3 en 5 jaar oud. Nu heb ik vijftien jaar geleden een traumatische ervaring meegemaakt waarover ik nooit heb gesproken. Ik heb er zelfs jaren niet aan willen denken. En alles wat mij er maar een beetje aan herinnerde of kon herinneren, heb ik vermeden.
Nu ben ik op een punt aanbeland dat ik het er graag over zou willen hebben met mijn man. Maar hij wil nooit ergens over praten. Ik zou er wel zelf over willen beginnen, maar ik weet niet hoe. Ook heb ik het idee dat hij me al ziet aankomen en dat hij zal reageren met “ja en?” Ik ben ten einde raad. Ik wil niet meer leven zoals ik nu leef, zo oppervlakkig en zonder gevoel. Wat moet ik doen, lieve Mona?Liefs,
Cora
Lieve Cora,
Het huwelijk is een prachtig instituut, zo ook het gezin. Het gezin vormt de hoeksteen van de samenleving, met als kernbegrippen: zorgen voor elkaar en bouwen aan de toekomst. Je echtgenoot en jij vanuit de eigen kracht voor elkaar, en samen voor jullie kinderen. Dat is het huwelijk waar jullie beiden zuinig op moeten zijn.
Maar om dat zo te houden, zijn nu keuzes nodig. Voor meer liefde, een goede relatie en zorg en aandacht voor de kinderen. Ik geloof dat jullie sterker uit deze crisis kunnen komen als jullie nu de juiste keuzes maken. Samen kunnen jullie dat. Samen kunnen jullie meer!
Alle goeds,
Mona.
