Die enkele keer dat Peter Vandermeersch niet kan of eerder op de avond al elders bij de bevriende Vara zit, vaardigt NRC Handelsblad een van de andere leden van de hoofdredactie af naar Pauw en Witteman. Dan krijg je dus Marike Stellinga. Stellinga is van 1972, werkte jaren bij Elsevier, maar omdat Arendo Joustra daar pas vertrekt als hij dood neervalt, besloot ze over te stappen naar de krant van de Friso-affaire. Desondanks, het is een vrouw, dus de vraag dringt zich op of wij het kunnen op…
De 30’er:
Ze lijkt me best aardig. Maar ze ziet me nooit staan. Of ik haar nu op Rotterdam Centraal tegenkom of in ons Haarlem. Ik ben een nobody voor Marieke. Terwijl ik probeer heel lief te lachen. En ook al zou ik haar aanspreken, dan vrees ik dat ze me genadeloos om de oren slaat met cijfers. Zo hard dat ik blauwe plekken krijg. En dat blauwtje durf ik niet te lopen. Derhalve, een neen.
De 40’er:
Ik heb haar gegoogled en ze is inderdaad een vrouw. Op haar Facebook-pagina staat trouwens nog een veel engere foto. Zwaar NSFS waarbij die laatste S voor Seks staat. Voor de rest: niet dat ik nu een starfucker ben of zo, maar ze heeft niet eens een eigen Wikipedia-pagina.
De 50’er:
Ik hoor Marike Stellinga graag over economie. En als ik moet kiezen tussen de zelfingenomen Belg op de buis of zijn vrouwelijke adjunct, dan honderd keer liever Stellinga. Nee, duizend keer. Maar qua sex? Die ogen! Die kin! Die jaren ’70-kledingsmaak! Mag ik passen?
Ik las in eerste instantie ‘Stallinga’.