Lieve Mona,
Laat ik maar met de deur in huis vallen. Mijn man is altijd overal op tegen en bemoeit zich met alles. Of het nu het type dunschillertje is dat ik koop, of het besluit een leuke jurk voor één van onze dochters te kopen: alles wat ik doe, wordt door hem op een weegschaaltje gewogen en uiteindelijk negatief beoordeeld. Steeds maar weer die kritiek. Het sloopt me, het is nooit goed.
Maar hij loopt wel als een hondje achter me aan omdat hij zelf geen beslissingen durft te nemen. Maar als ik dan een beslissing neem, is hij er op tegen. Altijd maar gezeur, ik heb er zo genoeg van. Ik heb mijn hele huwelijk (dat nu 14 jaar duurt) hard gewerkt om het gezin bijeen te houden en te verzorgen.
Mona, ik ben het zo, zo zat. Ik ben nu 42 jaar oud. Het is mijn grote angst straks een man van zeventig achterna te moeten lopen en te pamperen. En dan enkel te moeten horen dat alles wat ik doe toch altijd verkeerd is. Wat moet ik doen?
Liefs,
Annemarie
Lieve Annemarie,
Het huwelijk is een prachtig instituut, zo ook het gezin. Het gezin vormt de hoeksteen van de samenleving, met als kernbegrippen: zorgen voor elkaar en bouwen aan de toekomst. Je echtgenoot en jij vanuit de eigen kracht voor elkaar, en samen voor jullie kinderen. Dat is het huwelijk waar jullie beiden zuinig op moeten zijn.
Maar om dat zo te houden, zijn nu keuzes nodig. Voor meer liefde, een goede relatie en zorg en aandacht voor de kinderen. Ik geloof dat jullie sterker uit deze crisis kunnen komen als jullie nu de juiste keuzes maken. Samen kunnen jullie dat. Samen kunnen jullie meer!
Alle goeds,
Mona.
Mona is echt zo goed, daar zou ze wat mee moeten doen!