Pfffft…pfft-pft! Sta jij midden in het leven, dan herken je hier natuurlijk meteen het aangename geluid van een deodorant. Zo’n handzaam busje, prettig van gewicht en van vorm. Redder in nood op de meest prangende momenten, kameraad waarop je kunt bouwen als je de klamme krochten der stadsjungle in duikt om de ijdele kunsten van het hartenveroveren ten uitvoer te brengen, conquistador van welriekende zones waar de zon niet schijnt.
Met dat laatste bedoelen we natuurlijk je okseltjes. Dat de zoutige broeizone met dat lullige haarbosje eerder naar verzuurde brie ruikt dan naar frisse aardbeitjes is een duidelijk signaal dat de Grote Schepper er die dag duidelijk even doorheen zat. Enter de wetenschap! Deo heeft als voorname functie het zweten tegen te gaan en de bijkomende nare stank te maskeren met een goedkoop luchtje dat verbluffende marketingnamen meekrijgt als ‘Breeze’, ‘Sport’ of ‘High Standard’. De foplogica houdt echter op bij commercials om dit wondermiddel te versterken, met als recent toppunt de dikkige jongen die, zo is de suggestie, de ene cougar na de andere verschalkt. Hoe? Simpel. Door dikke wolken deo in lange brede stroken te spuiten… over zijn borst! Waarom? Is dat een hardnekkige zweetzone? Priegelt de geur door je trui heen en maakt deze zo vrouwen wild? En zijn oksels dan? De gek!
