Je vertrekt als journaliste naar een gefaald land als Jemen (wat bewonderenswaardig is, zeker als vrouw), je vervult daar enkele jaren netjes je journalistieke plicht, schrijft een boek over je ervaringen en zet deze op de rol voor vlak voor de kerst van 2013. Dan is iedereen in de mood om dingen voor elkaar te kopen, dan rolt het geld. Goede keuze dus.
Vervolgens wacht je geduldig af totdat je in mei prompt van de straat wordt geplukt door gewapende mannen, die je daarna maandenlang gevangen houden in de woestijn. Huilend spreek je een videoboodschap in voor het Nederlandse volk, die keihard viral gaat (hier bereik je voor het eerst een grote doelgroep!) en daarna is het weer wachten, eindeloos wachten. Gelukkig ben je samen met je man en hebben jullie het samen niet erg slecht. Je had het erger kunnen treffen, maar klagen is geen optie; alles voor die verkoopcijfers.
Onlangs werd je opeens voor de Nederlandse ambassade gedropt in Sana’a, zo hup, uit de auto geknikkerd. Snel op het vliegtuig terug en eenmaal in Nederland is het weer een kwestie van wachten. Ditmaal gaat het een stuk sneller: de eerste media hangen al aan de lijn. Stukje hier, stukje daar en vanavond of morgenavond bij Pauw & Witteman. Boek verschijnt begin volgende week. Strakke actie, Judith!
