Samen met mijn vrouw vier ik Kerstmis en de jaarwisseling in een zonnig San Francisco. Daar zagen we gisteren de speelfilm Her, die hier afgelopen week in première ging en enkel lovende recensies krijgt.
Her is gesitueerd in de nabije toekomst en gaat over de net gescheiden Theodore. Deze wat eenzame man raakt verliefd op zijn nieuwe computer. Of beter gezegd: op zijn kunstmatig intelligente operating system Samantha (met de prachtig hese stem van Scarlett Johansson). Dat klinkt mal en ongeloofwaardig, maar de trailer maakt alles duidelijk:
Nu kun je Her zien als het verhaal van een heuse romance, maar in essentie is het een parabel over onze intieme relatie met technologie. Immers, wie neemt tegenwoordig zijn smartphone of iPad níét mee naar bed? Turend naar het schermpje; de eigen partner nauwelijks een blik waardig gunnend?
Blijkbaar bevredigt technologie nu al onze emotionele behoeften en hebben we daar geen mens van vlees en bloed meer voor nodig. Neem nu de sociale media. Een dienst als Twitter is in 99 procent van de gevallen niets meer dan communiceren met personages waarvan u niet eens weet of ze wel echt bestaan, en die louter in eentjes en nulletjes tot ons komen.
Wat dat betreft is Her dichterbij dan we denken. Anno nu spenderen we al meer tijd aan het connecten via sociale media dan aan interactie met de eigen partner. Ik zie het hier in San Francisco: twee echtelieden samen op een terras, beiden in de weer met hun smartphone. Die willen allebei eigenlijk ergens anders zijn, denk ik dan. Een digitale Kerst. Hoe eenzaam kan een mens zijn?
