Van ons, voor jullie...
Wat Mumford & Sons kunnen, dat kunnen de dames van The Be Good Tanyas ook. Sterker nog, ze konden het al toen Mumford’s Sons nog in de luiers zaten. Pingel banjo-gitaartje, lekkere folklore, zit er allemaal in.
Dus. Even ontspannen, even die oogjes dicht. Vergeet dat je dochter van school gehaald moet worden, vergeet dat je boodschappen moet doen, vergeet dat je baby in bad zit. Gewoon even luisteren.
Mooi hè?
Nu snel bij die kleine checken boven! Oooh, wat ben jij errug…
Elke week in je mailbox!
Niet slechts een geringe verbazing bekroop mij toen ik in de in een smetteloos zwart rokkostuum gestoken man, die achter de vleugel plaatsnam, wijlen de heer Franz Liszt herkende. Dit is onmogelijk, dit bestáát niet, schoot er door mijn hoofd: ik bevind me ofwel in een droom, dan wel in een psychose.
Precies 50 jaar geleden kwam The Dark Side of the Moon van Pink Floyd uit. Een legendarisch album dat bij velen in de kast staat.
Nick heeft een koptelefoon met noise cancelling gekregen. En nu wil ik dat ik hem dat ding nooit had gegeven. Maar nóg liever wil ik er zelf eentje. Plus een week of drie, vier rust.
Ik schreef een klachtenmail naar de gemeente, omdat een zeker figuur het niet kan laten om wekelijks anderen te terroriseren met zijn klokkenspel.
De muziek van vandaag de dag is - in mijn oren - allemaal gerecyclede beatboxbagger. Neem een klassieker, frot er discodreun onder en hoppa, daar is je (s)hit. Maar als je dat zegt, ben je een ouwe lul. Zo eentje die om de haverklap roept dat vroeger alles beter was. Punt is: dat wás het ook.
De kerel die ik je laat zien, dat ben ik niet. De intens diepe depressie waarin ik verkeerde is nog niet voorbij. Ik ben namaak.
