Ook al geef ik het niet graag toe, het wordt tijd dat ik er eerlijk over ben: ik ben verslaafd aan ‘verbonden zijn’. Niet per se social media maar in het algemeen. Digitaal verbonden. Nu ik eindelijk verhuisd ben en de laatste dozen heb uitgepakt, blijkt er een klein probleem met m’n internet. Duurt hoogstens 24-uur, maar toch. Op die momenten besef je hoezeer je afhankelijk bent van internet. Hebben we onszelf aangepraat in de laatste pak ‘m beet vijftien jaar, en vervolgens richtten we er onze levens op in. Is het dan nog verslaving of eigenlijk een eerste levensbehoefte? Ik functioneer tenslotte niet wanneer ik geen internet heb, mijn leven draait om stukjes tikken, onderzoek doen en daarvoor moet ik nou eenmaal het wereld wijde webs op.
Toegeven, het kan erg rustig zijn, vooral in je hoofd, wanneer je bewust even niets doet online. Dat is anders wanneer je niet online kúnt maar wel moét. Zoals nu. Rust is momenteel ver te zoeken. Maximaal stress hier, kijk maar:
Rust, structuur en orde, dat vond ik iets voor vrouwen. Net zoals gebondenheid of, nog erger, verbondenheid. En wat blijkt? Ik ben net zo’n neurotisch gewoontedier met een drang naar verbondenheid als jullie. Wat een dagje zonder internet al niet voor inzichten met zich meebrengt.
Trouwens, hotspotten vanaf je telefoon werkt ook prima om alsnog internet te fixen. Daar ben je dan toch man voor hè, voor dat stukje eigen inzicht en technische creativiteit.
Zo voelde ik mij vandaag:
