Lieve Mona,
Ik (vrouw, 44) heb grote moeite met mijn echtgenoot. Het gaat met name over hoe hij is: zijn harde inborst. Ons dochtertje van acht en zoontje van zes worden door hem met harde hand opgevoed. Ook maakt hij negatieve opmerkingen over mij tegenover de buren (“ze kan niets en ze stinkt”), ook als ik er zelf bij ben. Er is geen sensitiviteit, geen inlevingsvermogen. Hij kleineert alleen maar.
Hij kan ook enorm schreeuwen. Regelmatig wordt hij driftig waarbij hij dan spullen vernielt of dreigt met agressie. Gisteren bijvoorbeeld was hij boos en toen dreigde hij met de laptop boven zijn hoofd, deze door de kamer te gooien. De jongste begon te huilen en riep dat hij bang was voor papa. De kinderen willen niet alleen met papa zijn en raken in paniek als ik even alleen weg moet, terwijl papa thuis blijft.
Mona, ik kan niet meer met mijn man omgaan en word innerlijk onwel van hem. Mijn noodkreet is deze: wat moet ik doen?
Groetjes,
Martine
Lieve Martine,
Het huwelijk is een prachtig instituut, zo ook het gezin. Het gezin vormt de hoeksteen van de samenleving, met als kernbegrippen: zorgen voor elkaar en bouwen aan de toekomst. Je echtgenoot en jij vanuit de eigen kracht voor elkaar, en samen voor jullie kinderen. Dat is het huwelijk waar jullie beiden zuinig op moeten zijn.
Maar om dat zo te houden, zijn nu keuzes nodig. Voor meer liefde, een goede relatie en zorg en aandacht voor de kinderen. Ik geloof dat jullie sterker uit deze crisis kunnen komen als jullie nu de juiste keuzes maken. Samen kunnen jullie dat. Samen kunnen jullie meer!
Alle goeds,
Mona.
wat is dit voor een bullshit standaard antwoord, elk probleem hetzelfde antwoord en zo,n prachtig instituut is het huwelijk echt niet, laughing out loud 😉
Pa is overrrijp voor de Jeugdzorg dacht ik zo, – ook al niet zo’n frisse instelling btw. Niks meer aan te doen. Het wachten is op ongelukken. Bestaat er niet zoiets als preventief TBS? Of is pa al lid van het CDA?