Even over Afrika. Ik kom er graag, de mensen zijn er over het algemeen hartelijk, maar ik vind ook dat het er doorgaans een kansloze bedoening is. Door de Afrikanen zelf, door de geschiedenis en door de rest van de wereld. En door de zon. En door geld. Wacht, ik bundel even mijn spinsels bijeen.Al sinds de Oude Grieken wordt het moedercontinent bruut doch systematisch leeggeplunderd door naties die er op papier weinig te zoeken hadden. Na achtereenvolgens Alexander de Grote, Phoeniciërs en Arabieren kwamen koloniale overheersers als Britten, Fransen, Belgen, Portugezen, Duitsers of Hollanders om het Afrikaans potentieel uit te diepen. Cash crops, slaven en delfstoffen werden achteloos uit de Afrikaanse broekzak geklopt.
Tegenwoordig is het China die via slinkse wegen Afrika grondstoffelijk verkracht, uitgehold achterlaat en er meuk met ‘made in China’ voor terug verkoopt – een manier die exact lijkt op die uit voornoemde koloniale tijden. Waarbij winsten uiteraard wederom in de zakken verdwijnen van niet-Afrikaanse bedrijven. Neokolonialisme met sambal en een brede grijns.
Hebben we nog de talloze ziektes en erbarmelijke omstandigheden die een aanslag op Afrikaanse bevolkingsgroepen plegen, waar primitieve oorlogen, religieuze en etnische spanningen, tot op het bot corrupte politici en slechte hygiëne de bevolking nog verder onder druk zetten en iedere vorm van goodwill en vooruitgang de kop indrukken. Kortom: een bak ellende van de bovenste plank.
Begrijp me niet verkeerd: Ik wil heel graag mededogen tonen, mensen helpen en steunen opdat iedereen het goed heeft. Maar na enkele decennia van geld geven, eindeloos voedsel brengen naar gebieden waar omstandigheden heersen die in essentie geen enkele levensvorm support, projecten opzetten die landbouw efficiënt moet maken in vruchtloze zones waar het nog nooit heeft geregend, voorlichting geven over gezond en schoon leven op plekken waar niet eens riolering bestaat, miljarden aan ontwikkelingshulp spenderen aan de meest uiteenlopende onderwerpen moet je haast blind zijn om in te zien dat de gewenste vooruitgang maar magertjes is aan te tonen. Corrupte leiders, gebrek aan neerslag, ruzie om verzonnen sprookjesfiguren zijn slechts drie van de factoren die een gewenste Afrikaanse vooruitgang tegenhouden. Afrika lukt niet, kan niet, en blijkbaar wil het ook niet. ‘Mfufu moet elke dag 30 kilometer lopen naar de waterput’, zucht een zorgzame stem in de zoveelste goedbedoelde campagne. ‘Als Mfufu daar tegenop ziet, moet ze dichter bij die put gaan wonen,’ zucht ik dan moedeloos terug. Dát is Afrika in een pindadop: het gebrek aan daadkracht en steevast afhankelijk blijven van hulp van buitenaf. Petje af voor iedereen die er voor blijft gaan; ik ben op het balkon mijn bloemetjes water geven. Inderdaad: Afrikaantjes. En zie ze eens groeien!
