Zelfservice

Laatst ging ik naar de supermarkt. Dat doe ik wel vaker, alleen pakte ik ditmaal bij de ingang een zelfscanner mee. Dat zijn apparaten waarmee je, what’s in a name, zelf je boodschappen scant. Je bezoekje aan de supermarkt zou er vlotter mee verlopen doordat je niet in de rij bij de kassa hoeft, maar verwarrend was het wel.
De scanners hingen in een wandje naast het apparaat waar ik zelf mijn lege kratten en flessen in moest doen voor statiegeld, waar ik zelf het bonnetje kon uitprinten na invoering van de laatste krat of fles. Niet alle flessen werden geaccepteerd, maar met het eindbedrag op het bonnetje kon ik best leven.

Daarna liep ik door de verschillende gangen en pakte mijn spulletjes uit de schappen, de scanner stevig in mijn knuistje geklemd. Koffie *bliep*, afwasmiddel *bliep*, speculaas met amandel *bliep*, tandpasta *bliep*. Ik bliepte me een weg door alle gangen en laaide zoetjesaan mijn karretje vol.
Ik kwam bij de vleeswaren aan en zocht naar een onsje salami.

“Lust ik een plakje worst?” hoorde ik mezelf vragen. Ja, dat lustte ik wel. Ik greep achter de toonbank naar een plakje boterhamworst en kauwde vrolijk mijn weg voort.

Al snel belandde ik bij het groenten- en fruiteiland. Ik had een paprika nodig, een trosje bananen en Elstars. De paprika ging per stuk maar de bananen en appels moest ik zelf wegen en van een sticker met streepjescode voorzien. Dus ik woog, drukte op BON en plakte de stickers op mijn fruit en deed vervolgens *bliep* met de zelfscanner. Ik keek naar mijn lijstje, vervolgens naar mijn karretje en dacht dat ik alles wel had. Op naar de kassa.

Het totaalbedrag rolde via de zelfscanner naar de kassadisplay.

“Wil ik ook zegeltjes?” vroeg ik aan mezelf.

“Nee bedankt.” antwoordde ik beleefd.

“Dat is dan €27,40 alstublieft.” zei ik vervolgens. ‘Wat raar!’ dacht ik meteen. Het kost precies hetzelfde als bij een gewone kassa. Als ik alles zelf doe, mag ik best een korting verwachten die er op het diverse personeel wordt bespaard. Maar dat kon blijkbaar niet, ik stond tenslotte niet te tanken bij Tango.

Ik haalde mijn pasje door de sleuf en rekende af.

“Prettige dag nog,” wenste ik mezelf hardop. Bij kassa drie keek een meisje vreemd naar me op. Zwijgend bliepte ze voort.