Philip Seymour Hoffman, weet u nog, die acteur die vorige week dood op het toilet werd aangetroffen na een fikse overdosis? Die dus. De man leed aan serieuze drugsverslaving, al jaren. Zoals dat dan gaat: met pieken en dalen, afkickklinieken en perioden van euforische nuchterheid die onvermijdelijk opgevolgd werden door langere perioden van neerslachtigheid waarin hij opnieuw naar de fles, het poeder of de naald greep.
Hoffman was een groot acteur en zijn dood maakte hem groter dan hij was, een menselijke reflex op de onverkropbaarheid van een tragische dood (zie Antonie Kamerling). Daar hoort ook the blame game bij, want bij de rouwverwerking hoort een zondebok. Onzin natuurlijk. Zoals deze mevrouw in deze column heel terecht aangeeft, is Philip Seymour Hoffman altijd zelf verantwoordelijk geweest voor zijn keuzes. Iemand die zo rijk is, zo veel mogelijkheden en hulpmiddelen tot zijn beschikking heeft, zo iemand kan absoluut hulp zoeken. Dat deed hij dan ook maar hij was een mens; Hoffman was zwak en gevoelig en greep daarom als in een tweede natuur naar de drugs als het tegenzat.
Heel Amerika is nu over de pis want zoiets mag je niet zeggen. Hoffman was volgens hen ziek en zielig maar ze vergeten dat de enige echte ziekte waar zo veel sterren aan lijden, Hollywood zelf is. Er is weinig destructiever dan de constante druk en roem die de filmhoofdstad met zich meebrengt. Welke ster is niet ergens aan verslaafd: pijnstillers, alcohol, antidepressiva of coke? Als er iemand verantwoordelijk is voor al die pijn en het leed onder acteurs, dan is het Hollywood – en zij zijn Hollywood. Ze houden hun eigen vernietiging in stand, op zoek naar meer invloed, faam en geld. Misschien is het de prijs die je moet betalen voor een goeie film en een miljoenensalaris. Wij zijn even ‘The Dark Knight’ terugkijken.
