Het is lente. In de lente giert de geilheid door het dierenrijk. Ons oma had zo’n tegeltje op het toilet met ‘In mei leggen alle vogels een ei’, maar er had net zo goed ‘Is het lente in het bos, dan neuken de dieren er op los’ kunnen staan. En niet alleen de dieren laten zich leiden door een ontploffing van de hormonenhuishouding, ook bij de mensen kriebelt het in de lente harder dan dat het in de winter deed. Tijd om eens gezellig met elkaar aan de slag te gaan, dus.
In ons nijvere streven onszelf – en jullie – te helpen kwamen we terecht bij de lente-seks-tips van seksuloloog Astrid Kremers. Een mevrouw die, zo gezegd, van aanpakken weet. Met haar adviezen zijn we aan de slag gegaan maar ik zal het maar gelijk toegeven: een daverend succes werd het niet. De door ons gehanteerde volgorde ‘spannende activiteiten’, ‘buiten’ en ‘have fun’ pakten namelijk volledig verkeerd uit.
Zo namen mijn vriendin en ik de goede raad onder het kopje ‘spannende adviezen’ aan door een achtbaan op te zoeken. Een geslaagde operatie kon ik het niet noemen. Het werd een onhandig gefrummel in elkanders broekje en zoenen terwijl je allebei ingesnoerd zit met zo’n naar dagjesmensenzweet ruikende veiligheidsbeugel is schier onmogelijk, laat staan een stimulans voor het libido. De bijkomende suggestie om te parachutespringen laten we nog even voor wat het is.
De ‘buiten’ suggestie klonk veelbelovend. Wars van het bericht dat er momenteel een teek-explosie gaande is, togen we naar een bos. Toen we tussen alle dagjesmensen, hardlopers en loslopende honden een enigszins beschut plekje hadden gevonden bleek dat we daar niet de enigen waren. Na zes keer in mijn bips gebeten te zijn door rode mieren opperde ik nog om van standje te wisselen, maar het leek desondanks beter om maar meteen naar huis te gaan.
Goddank was daar nog de ‘have fun’ optie! Met een grappig hoedje uit de verkleeddoos op mijn hoofd zette ik een plaat met liedjes van Bassie en Adriaan op. Mijn vriendin imiteerde ondertussen een cliniclown. Ik kon er niet om lachen: ik heb een hartgrondige hekel aan cliniclowns. Afgepeigerde kindjes die met leukemie in het ziekenhuis liggen hebben behoefte aan een treffend geneesmiddel, niet aan een volwassen vent met een bolle rode neus die twee meter aan gekleurde doekjes uit zijn oogkas trekt. En al ben ik tamelijk creatief, een poedel vouwen van een ballon lukt me niet als ik naakt ‘Always Look On The Bright Side Of Life‘ fluit. Je raadt het al: ook de ‘have fun’ optie werd geen succes.
Uiteindelijk mikte ik bovengenoemd falen van de goede bedoelingen op het feit dat ik een man ben, en te koppig om vriendelijke tips voor lief te nemen. Ik laat momenteel de natuur gewoon zijn gang. En verhip: nature calls. Ik zal na het toiletbezoek nog eens proberen deze lentekriebels in goede banen te leiden.
