Vroeger was alles beter. Toen werkte de man, noeste arbeid verrichtte hij. Ja, hij verdiende de kost, hij was de man des huizes en zijn vrouw bleef thuis en kookte, poetste en verschoonde de kinderen. Kortom: een vrouw deed vrouwen-dingen en zeek niet over moderniteiten als feminisme en gelijkwaardigheid, ze bleef gedwee achter het fornuis.
Ik ben niet van het achterstellen van groepen mensen maar vrouwen die willen zijn zoals een man zijn óf transseksueel óf blijven hangen in de Seksuele Revolutie. Kom op nou, leg je neer bij dat glazen plafond. Accepteer dat je minder verdient. Word één met de gedachte dat je bedacht bent om kinderen te baren en te moederen. De natuur tegenspreken is nooit handig.
Normaal gesproken zou ik zoiets niet zo bot zeggen maar het moet me toch echt van het hart. Gelijkwaardige relaties zijn namelijk niet oké. Gelijkwaardige relaties leiden tot minder seks en dat is voor niemand fijn.
Vroeger dus, toen kwam je als man terug van het jagen en frotte je ‘m bij thuiskomst even snel in het vrouwtje om daarna drie kilo vlees in je gezicht te proppen. Die tijd is voorbij. We moeten tegenwoordig ‘vragen’ of de vrouw wel zin heeft in seks. Ongehoord. En bovendien mogen we niet te veel vlees want dat is slecht voor de natuur en daarbij worden we er winderig van in bed.
Wij, mannen, worden betutteld, gepamperd en bespeeld. Dat gebeurde altijd al, want dat zit in de kwaadaardige natuur van de vrouw. Alles om die mannen d’r onder te krijgen.
Gefeliciteerd, het is jullie gelukt. In plaats van dat glazen plafond doorbreken, creërden jullie eenzelfde plafond voor ons. Minder kansen voor iedereen maar hé, kijk ons eens gelijkwaardig zijn nu! We hebben minder seks want nadat we eerst oeverloos moeten zeuren om seks krijgen we er nu zelf hoofdpijn van. Gelijkwaardigheid is een vies woord.
Gelijkwaardigheid maakte van stoere kerels miezerige watjes die parttime zijn gaan werken, op kinderen passen, minder verdienen, minder arbeidskansen hebben, minder vlees eten (maar wel speltbrood!) en die vooral niet zomaar overal hun tampeloerus meer in mogen hangen. Allemaal omdat jullie ze nodig een stem wilden hebben. Hier, je hebt ‘m. Wij zijn ‘m inmiddels kwijt. Bedankt dames.
Zeik toch niet zo, vent, raap jezelf samen. Dat glazen plafond van jou zit tussen je oren, als je maar wilt en keuzes durft te maken. Het is nou eenmaal niet en en.
Wil je met me trouwen?
Oh, wacht…
Natuurlijk is dit zwaar gechargeerd, schrijver gebruikt parabolen om de boodschap overduidelijk ( misschien wat te overduidelijk ) over te brengen. Dat brengt al snel een reactie zoals van Joyce. Begrijpelijk maar te kort voor de kar.
Dat mannen en vrouwen verschillen in vele opzichten zal geen zinnig mens betwisten. Er is een periode geweest dat gestreefd werd van mannen, vrouwen te maken. Nee, zonder mes. Kwetsbaar en gevoelig opstellen, emoties tonen en vooral huilen. Praten, heel veel praten. Liefst in groepjes. Niet orgasme gericht vrijen en die penis krijgt maar een heel klein rolletje in het theater der erotiek.
Mannen moesten zich eigenlijk schamen voor hun lust.
Een zo aangepaste, gevoelige, empatische, zorgverlenende man staat in een roze tuinbroek te stofzuigen terwijl hij al nadenkt wat voor gevoelige bijdrage hij gaat leveren aan het mannenpraatgroepje van vanavond. Hij twijfelt tussen ‘ castratie, wat houd je tegen’ en ‘ mannen en menstruatie, hoe kan ik delen in het leed’
Terwijl op datzelfde moment zijn vrouw zich, volstrekt vrouwonvriendelijk, volledig suf laat naaien door dat primitieve seksistische zwijn van een buurman.
Natuurlijk is mijn verhaal vet aangezet. Maar geeft wel helder aan dat er hier volledig is voorbijgegaan aan de verschillen tussen de seksen. En dat niemand hier op den duur gelukkig van wordt.
Gelijkwaardigheid uiteraard, maar blijf de verschillen zien en waardeer ze. Tot voordeel van man, vrouw en alles daar tussen in.