Van ons, voor jullie...
Och. och, al dat geweld tegen vrouwen. Stenigingen hier en mishandelingetje daar, maar DENKEN WE OOK EVEN AAN DE HEREN, JA? Beseffen jullie wel wat jullie ons aandoen? Als wij het moeilijk hebben is er niemand tegen wie we kunnen zeggen dat ons meisje ons stiekem in onze ballen knijpt als ze boos is, of dat ze ons dwingt vieze groenten als bloemkool en postelein te eten. Want dan zijn we maar zwak en laf. Wij hebben het zwaar, en we eisen begrip!
Elke week in je mailbox!
"Goed hoor," typ ik in de WhatsApp. Een kennis vraagt mij terloops hoe het gaat. En ik heb even geen zin in óf een ellenlang gesprek, óf een afwijzend bericht terug. Dus lieg ik dat het goed gaat.
Binnen loop ik altijd op sokken. Ik heb nu eenmaal een bloedhekel aan het dragen van schoenen. En al bijna een week lang stap ik elke namiddag weer in kleine plasjes ontdooid sneeuw.
Ze hoeft nooit koffie te halen. Of thee. Haar mannelijke collega's rennen graag voor haar, en terloops nemen ze koekjes voor haar mee.
Zoon pakte een pen en hij begon zichzelf te schminken als The joker, van Batman. Verlengde, blauwe lippen waren het gevolg.
Mijn collega moest lachen, maar ik liep de winkel uit en ik sprak haar aan. 9 Dagen later waren we verloofd.
Ik heb diarree, denk ik. Ik probeer een windje te laten, maar mijn gevoel zegt mij dat er wat mee komt, als ik de lucht uit mij laat vloeien.
Excuse me maar dit stukje raakt kant nog wal en is ook niet grappig. De enige boodschap die ik er uit kan halen is dat jongeman Bastiaan nog het een en ander aan levenservaring en realiteitszin ontbeert. Sterkte jongen!
Oké. Neem ik mee in de evaluatie.
En? Opslag gehad?