In alle eerlijkheid: ik luister country

03-06-2014 door Wim Heitinga

Driekwart jaar geleden liep ik rond in Israel. Niet als goeroe met een clubje volgelingen, ik genas geen mensen en ik liep geenszins over water. Daar waren anderen al veel beter in.

Nee, driekwart jaar geleden zette ik voet op Israelische bodem om daar het land te verkennen; de Dode Zee, de eeuwenoude havenstad Akko, Jeruzalem, de berg Hermon, ik bezocht ze allemaal. Ik had een auto tot mijn beschikking dus ik proefde het land op z’n best, je leert de aard van een volk tenslotte pas kennen in het verkeer.

Ergens in een kroeg in Jeruzalem, waar twee ietwat trashy maar oogverblindend mooie barvrouwen werkten, stond de kolossale flatscreen afgesteld op een Israelische muziekzender. Non-stop kwamen er muziekvideo’s voorbij, ik kende de meeste niet. Ik rookte een sigaret, dronk een goed glas whisky en toen nog één.

Het is om het even welke kroeg je binnenstapt in het Beloofde Land, ze hebben er altijd fantastisch en gezond eten en een groot assortiment van de meest verfijnde whisky’s. Straffe Schotse Hooglanders, de mooie Speysides, een hele reeks Bushmills en andere zachte Ierse varianten, diverse Bourbons en zelfs Japanse whisky. Ik keek m’n ogen uit.

Voor de whisky-liefhebber die niet van regen houdt is Israel een leuke tweede keus, na Ierland en Schotland. Maar goed, ik dwaal af. Die enorme flatscreen toonde dus videoclips, en op een gegeven moment betrapte ik mezelf er op dat ik al een tijdje met m’n voet zat mee te tikken op een countrynummer van Luke Bryan. Heel fout, ontzettend corny en toch bijzonder aanstekelijk. Ik kon er niets aan doen.

Eenmaal terug in het hostel, waar ik Wifi had, lag ik de rest van de nacht naar poppy country te luisteren. Sindsdien draagt country voor mij een herinnering met zich mee naar dat prachtige land met z’n natuurschoon, historie, goeie whisky’s en apartheidsregime.

Herinneringen aan goddelijk eten en aan die keer dat ik in Oost Jeruzalem vast kwam te zitten op een bizar steile helling. Een behulpzame Palestijn bleek mijn reddende engel toen hij achter het stuur klom en mijn 1.0 liter Hyundai i10 bovenop de berg parkeerde, zonder brokken.

Dus als je mij ziet rondlopen op mijn puntige cowboylaarzen en met m’n hoed op, kauwend op een lange grasspriet, begroet me dan vooral met Shalom! Doen we daarna een goed glas Japanse whisky in een Ierse pub terwijl we luisteren naar deze dude.