Mijn God… Hoe komen we de avond door?

19-06-2014 door Luuk Koelman

“Zeg schat”.
“Ja?”
“Johan en Karin hebben net gebeld. Ze vroegen wat wij zaterdag gaan doen”.
“Johan en Karin? Geen denken aan. Die twee nodigen zichzelf maar weer eens uit!”
“Ze willen ons niet tot last zijn, zeiden ze. Dat is toch lief?”
“Niet tot last zijn? Ze zijn mij nu al tot last!”
“Ja maar, we zijn een paar maanden geleden toch ook bij hen langs geweest? Weet je dat niet meer?”
“Nou, en of ik dat nog weet! Het was de langste avond uit mijn leven. Jij zat lekker met Karin te babbelen, maar Johan trok zijn mond niet open. Die stiltes, niet te harden. Het leek wel alsof er iemand gestorven was. Ik heb nog nooit zo lang en zo geconcentreerd in een gourmetpannetje zitten roeren”.
“Je stelt je aan. Johan doet echt zijn best”.
“Zijn best? Hij dronk de hele avond kruidenthee!”
“Uiteindelijk hadden jullie toch een leuk gesprek? Johan praatte honderduit.”
“Over zijn suikerzakjes, ja. Toen kwam die kwibus los. Dat ie sinds kort niet alleen suikerzakjes spaarde, maar ook wikkels van suikerklontjes. Een hele wereld ging voor hem open. Nou, wilde avonturen hoor. Wat een belevenissen maakt Johan mee”.
“Ik heb ja gezegd”.
“Wat?”
“Ik heb ja gezegd”.
“Hoe bedoel je?”
“Dat het goed is dat ze komen”.
“Dat méén je niet!”
“Ik kon zo snel geen smoes bedenken”.
“Oh nee… Waarom bellen ze uitgerekend ons? Waarom?! We zijn te aardig, dat is het!”
“Doe niet zo raar. Ik zorg wel voor het eten. Gourmetten maar weer?”
“Mijn God… Hoe komen we de avond door?”
“Het is gewoon een kwestie van interesse tonen. Als jij de komende dagen wat googlet op suikerzakjes, wordt het vast heel gezellig.”