“Hallo, we zijn van het programma ‘Hello Goodbye‘ en vroegen ons af of jullie interessant zijn voor ons programma.”
Ik sta met drie vrienden in vertrekhal 2 op Schiphol. Het is zo vroeg dat we nog geen eens koffie op hebben. We gaan een weekend naar Praag om bier te drinken, worst te eten en te zien hoe knap die Tsjechische meisjes nu echt zijn. Maar nu staan we gapend voor de incheckbalies. Voor ons staat een productiemeisje dat wijst naar de rest van haar crew. Ze heeft een halve koptelefoon op haar hoofd en houdt een klembord met papieren vast.
“Gaan jullie weg of komen jullie net ergens van terug?” vraagt ze glimlachend.
We kijken naar het meisje en verleggen onze blik naar de rest van de programmamakers. Ze staan verdekt opgesteld tussen een grote plant en de draaideuren naar buiten. Yvon en Joris, elk gewapend met een microfoon, staan dralend achter een cameraman.
“Nou…” stamelt een van mijn vrienden, “we zijn net op weg om…”
“Want als jullie een interessant verhaal hebben kan het misschien een goede bijdrage zijn voor ons programma,” onderbreekt ze. “Zijn jullie vrienden van elkaar, of misschien familie?”
Mijn vrienden staren haar aan met een blik die het midden houdt tussen verbouwereerd, nog niet goed wakker en licht overrompeld door de aanwezigheid van een heuse TV-crew. Een kop koffie zou geen kwaad kunnen.
“Vaak hebben mensen op vliegvelden mooie verhalen over vergane familiebanden, nooit bijgelegde ruzies of een bijzondere reis die ze al heel hun leven willen maken,” legt de jongedame verder uit.
Mijn gedachten schieten van de ene Praagse biertent naar de andere, van sissende braadworsten op een enorme bakplaat en stripclubs waar je gratis naar binnen mag om er de lapdance van je leven te krijgen. Het meisje is blijkbaar vandaag al langer bezig. Haar irritante surplus aan energie staat duidelijk haaks op onze futloze bedoening.
“Wij zijn geadopteerde kinderen en gaan in het kader van een EU-herenigingsprogramma voor het eerst kennis maken met onze biologische ouders in Albanië,” zegt een van vrienden plots zonder blikken of blozen. “Onze vlucht naar Tirana gaat over vijftig minuten.”
“Wow… Albanië zeg je? Dat is…dat is…vrij heftig,” zegt het meisje. Ze wenkt naar Yvon, Joris en de cameraman. “Kunnen jullie nog even blijven staan?”
Door de speakers klinkt een oproep. ‘Last call for passengers to Prague, please proceed to gate C24‘.
