De wijzer van de benzinemeter geeft aan dat het tijd is om te tanken. Ik rol het terrein van de Shell op. Hup, aan aantal litertjes loodvrij d’r in, een nat sponstrekkertje over de vooruit om gesplet muggengedoe weg te spoelen en hup, door naar het kassakioskhuisje. Uit de koelvitrine scoor ik een flesje water voor onderweg, ik pak een pakje Smint om in het dashboardkastje te laten verdwalen en vis een Cornetto uit de vriezer omdat Cornettos al decennia lang roegend lekkere ijsjes zijn.
“Pomp vier,” zeg ik als ik aan de kassa kom en mijn versnaperingen op de balie leg. “En deze dingen er bij graag.” De kassamevrouw scant de spullen en terwijl ze dat doet, vraagt ze verveeld: “Interesse in de aanbieding, kauwgom of snoep twee voor een euro…?” Eigenlijk klinkt het niet echt als een vraag en aankijken doet ze me niet.
“Sorry?” vraag ik.
“Interesse in de aanbieding, twee v…”
“Ik heb al een ijsco en Smintjes,” onderbreek ik haar. “Dus nee, bedankt. Tenzij u wenst dat ik dichtslib of sterf aan een overdosis spearmint.”
De vrouw zucht en drukt doods op een scherm. “Zesendertig vijfenveertig alstublieft. Pinnen?”
Elke keer als je bij de Shell komt wéér die vraag. Of je zin hebt in de aanbieding die pal onder je neus ligt. Je kunt de balie volgooien met repen, zakken chips, voorverpakte wraps of dozen Merci, maar de vraag of je interesse hebt in de aanbieding is er al een aantal jaar onvermijdelijk standaard.
Dus, beste Shellshopmarketingbazen. Ik ben het zat dat ik steeds norser en chagrijniger tegen jullie kassamensen ga doen. En dat is jullie schuld. Stop alsjeblieft met die policy dat je personeel er tot ultieme murwe gaarheid aan toe, ettelijke honderden keren per dag diezelfde holle vraag moet stellen. Als wij te porren zijn voor die twee dingen voor een euro, dan kopen we het vanzelf. Deal?
Alsof het bordje alleen niet genoeg is. Als er toevallig snoep ligt dat ik graag blief dan pak ik dat inderdaad zelf wel. Maar dat gepush komt op mij over als een achterhaalde verkoopmethode. Werkt misschien, heel misschien, nog in een kledingzaak maar niet bij de fucking Shell. Dank voor het tikken van dit stuk, ik snap er ook al jaren niets van.
Pinnen aan de pomp, beste uitvinding van de afgelopen 10 jaar!
Een creatieve verkoper mag mij verleiden, heel af en toe trap ik daar in en dan gun ik hem of haar de zege. Bij de Shell gaat ze dat met die ingestudeerde ‘hebt u interesse in’ dreuntjes never nooit lukken 😉
Heeft je brommer een dashboardkastje?
Lang leve de Shell Expres. Geen personeel, scheelt ook in de benzinekosten 🙂
Inderdaad héél irritant om elke keer nee te moeten verkopen tegen die kassamedewerker. Bij Total doen ze het tegenwoordig trouwens óók. Iets vergelijkbaars geldt trouwens voor de Kruidvat: “Heeft u al een klantenkaart?” “Nee” “Wilt u een klantenkaart?” En wat je vervolgens krijgt met die klantenkaart…de laatste keer dat ik het heb bestudeerd: géén ‘trouwe klanten’ korting op wat je koopt maar alleen bepaalde aanbiedingen van spullen die ik niet nodig heb.
En bij de Total staan er zelfs targets op…
2 halen, nog steeds veel betalen. Werkt altijd.
Als de Red Bull in de aanbieding is ben ik al snel geneigd om er een dubbele wodka bij te bestellen, maar dat vinden ze nooit leuk.