Die Caro Emerald toch. Stond het afgelopen weekend toch maar mooi even als eerste Nederlandse artiest op het roemruchte Glastonbury festival in de UK. Op het hoofdpodium, voor 120.000 betalende bezoekers – al lag het gros daarvan nog zijn roes uit te slapen.
De BBC zond maar liefst drie nummers van Caro live uit en de kritieken op haar optreden waren over vrijwel de gehele linie lovend te noemen. Haar poepstrakke optreden was zelfs trending topic op de Engelse Twitter. Dan heb je de aandacht flink te pakken, en dat was niet in de eerste plaats door de nonchalante bloemenrok-blote-voeten act, want die was Frizzle Sizzle all over.
Caro’s laatste album heet ‘The Shocking Miss Emerald’. Dat had bij de release meteen mijn aandacht. Zou ze eindelijk die oubollige baret inwisselen voor emmers geitenbloed, terwijl ze kittens met scheermesjes behandelt? Kwamen nu eindelijk die optredens waarbij luiers vol diarree de lucht in worden gegooid terwijl Caro zich met 20.000 volt laat taseren door haar begeleidingsband? Helaas: het schokkende is ver te zoeken. Caro blijft die oerdegelijke conceptmachine waarvan vrouwen denken, ‘Wow dát is nou een coole, zelfverzekerde vrouw! En wat een leuke muziek!’
Persoonlijk vind ik dat Caro Emerald suffe, veilige meisjesmeuk maakt; een jazzy popvorm met de smaaksensatie van een pak rijstwafels en de prikkeling van een glas dode sinas. Een soort Bløf in de menopauze die veilig het ene oor in gaat, en zonder te bedanken voor de gastvrijheid het andere oor weer uit. Op Glastonbury stond ze weliswaar op het hoofdpodium, maar wel zondag om 12:15. Dat is de laatste dag, op een tijdstip dat het publiek al een slijtageslag van twee volle festivaldagen in zijn kont heeft zitten en nog half slapend, half beneveld op het veld staat. Of er op dat moment nou een zalvende bossa nova plaat van Antonio Carlos Jobim wordt gedraaid of Caro op het podium staat, het maakt voor de lamme oortjes geen verschil.
Tja, dit is hoe mannen denken. Desondanks petje af voor Caro. Staat toch even mooi ons landje te representen op een van de dikste festivals daarbuiten. Wat ons zijdelings doet afvragen: hoe zou het intussen met L.A.The Voices zijn?
http://youtu.be/t9BhPXYX3bU
