“Op de foto’s die de eigenaar stuurde was helemaal geen gat in het dak te zien” zegt Anja Stubbe. Beteuterd toont Anja een kopietje van een e-mail. Op de kopie zijn 3 zwart/wit foto’s met daarop de contouren van een huis te zien. Naast Anja trekt Gerrit Stubbe wit weg en op de achtergrond hoor je kinderen vechten in de auto. “Delano! Ophouden nu!” roept Anja met overslaande stem.
Ik vertrek, het programma van de TROS waarin Nederlanders, die hun geluk in het buitenland gaan beproeven, worden gevolgd door een cameraploeg. Het draait steevast uit op een avondje genieten van andermans leed. Je weet dat er stront aan de knikker is wanneer de hoofdpersonen worden ondertiteld. Het programma begint altijd met een samenvatting vol ellende. De samenvatting is een signaal naar de kijker dat de stroeve kaas kan worden aangesneden. Na deze samenvatting komt het meest zaaddodende stuk waarin de situatie van voor de verhuizing wordt uitgelegd. Er is ook dit keer een verhaal van een sneu jongetje, getooid met een oorbelletje en een mullet, die roept dat hij zijn denkbeeldige vriendje gaat missen. Na dit hanglipverhaal komt Anja Stubbe in beeld waar ze schouderophalend zegt dat hij niet zo moeten zeuren.
Nadat Gerrit Stubbe, werkend bij de Nederlandse Spoorwegen, zijn deprimerende verhaal heeft verteld, wordt er overgeschakeld naar het eindfeest. Het eindfeest is een hoogtepunt in Ik vertrek. Het duurt niet lang of er komt een oom aan het woord die z’n vraagtekens zet bij de verhuizing. “Ze gingen al 30 jaar naar dezelfde camping in Ommen, dus ze weten wat het campingleven is,” zegt de oom “maar om dan een camping in Roemenië te beginnen lijkt me wat ambitieus.”
“We willen gewoon wat meer rust in ons leven” zegt Anja. “We weten hoe relaxt het altijd is op een camping en dat gevoel willen we ook overbrengen op onze nieuwe klanten in Tsjechië”. “Roemenië” corrigeert Gerrit.
Wat volgt is een beeld van een auto die aankomt op plaats van bestemming. Handenwrijvend moet de cameraploeg klaar hebben gestaan voor de ruïne wat het restaurant had moeten worden. Het gras staat kniehoog en de ruiten zijn ingegooid. Omdat er geen dak meer op het huis zit gutst het water onder de ontzette deuren door. De ongemakkelijkheid sijpelt uit de tv. “We geven gewoon een feest voor de buurtbewoners en dan helpen ze ons vast wel mee” zegt Gerrit hoopvol. “Ja, want zigeuners zijn een heel behulpzaam volk” aldus Anja.
Als de aftiteling loopt zien we de familie Stubbe terug op de camping in Ommen. Ze was allemaal toch een beetje tegengevallen. Ze hadden zich bijvoorbeeld enorm verkeken op de taal want niemand sprak er Engels. Omdat het feest in Roemenië de eerste avond zo uit de hand liep zijn ze gevlucht. De hond Unoks hebben ze in alle haast achter moeten laten.
Ze slapen nu in een tent op de camping want het huis was al verkocht.
“Nee, we zien het niet als een mislukking want we hadden dit nooit willen missen.” zegt Anja Stubbe. “We hebben gewoon een beetje pech gehad…”
