Het is slechts een kleine landstrook, gedomineerd door een militaire grootmacht in de regio. De mensen hebben het er slecht. Ze wonen in vluchtelingenkampen in aangrenzende buurlanden of zitten vast in het gebied. Niemand lijkt een zier te geven…
Omdat de vorige eigenaar vertrok, werd het land ingenomen door mensen die juridisch gezien geen recht hebben er te wonen. Toch moedigde de overheid kolonisten aan zich er te vestigen, om zo de bestaande populatie te ontwrichten.
Met haar buren vochten ze op die paar honderd vierkante kilometer strijd na strijd uit, en de gewone burger delfde zoals gewoonlijk het onderspit. Keer op keer leidde het bloedvergieten tot niets, behalve tot meer repressies en achterstelling.
Discriminatie is er aan de orde van de dag, de bevolking wil in opstand komen maar wordt hardhandig onder knoet gehouden. Ondertussen kijkt de wereld toe, maar niemand die zich mengt in het onrecht. De VN spreekt zich niet openlijk uit, ze zijn er wel maar doen niets.
Hoelang nog voordat de wereld inziet dat er op grote schaal mensenrechten worden geschonden, dat de bezetting onrechtmatig is, dat er geen sprake is van handelen binnen het internationaal juridisch recht?
Hoelang nog voordat geloofsbroeders en zusters de barricaden opgaan, hand in hand met de antifascisten, Harry van Bommel en Gretta Duisenberg en ieder ander weldenkend mens, om te strijden tegen dit onrecht?
De volgende keer in Stop de Bezetting aandacht voor de duizenden weerloze mensen die tegen hun wil worden vastgehouden in Purmerend.
Het is goed om aandacht te geven aan de bezetting van West-Sahara. Daarom een paar aanvullingen: West-Sahara is geen kleine landstrook, het gebied is ongeveer 250,000 km² groot en heeft een kustlijn van ruim 1000 kilometer. Het is een verdeeld gebied door de Marokkaanse verdedigingsmuur die het diagonaal doorsnijdt. Tot 1975 werd het de Spaanse Sahara genoemd. De bewoners demonstreerden in 1970 geweldloos voor onafhankelijkheid maar de Spanjaarden richtten een bloedbad aan. Dat was de aanleiding voor de organiseren van de gewapende strijd met het Front Polisario. Na de dood van de Spaanse dictator Franco werd het door zijn erfgenamen verdeeld tussen Mauritanië en Marokko, de bevolking werd niets gevraagd. Het Polisario versloeg de Mauritaniërs maar Marokko, gesteund door Frankrijk, is een taaiere tegenstander. In 1991 is een staakt-het-vuren bereikt. In het door Marokko bezette deel leeft de oorspronkelijke bevolking onder zware repressie. In 2010 werd een ontzagwekkend protest georganiseerd waarbij de Saharwi’s de steden verlieten en zich terugtrokken in traditionele tentenkampen. Die werden overal verboden door de Marokkaanse bezetter waarna men zich groepeerde in een enorm tentenkamp bij Gdeim Izik. De ontruiming van dat kamp heeft veel mensenlevens gekost en er zijn ook Marokkanen bij omgekomen. (Daarna ontstond in de Westerse wereld ook volksverzet met tentenkamp-protesten. In de Arabische wereld laaide het volksverzet op.) In het bevrijde deel van West-Sahara leven de bewoners in grote armoede door de economische blokkade veroorzaakt door de Marokkaanse muur. Een groot deel van de Saharwi wonen in vluchtelingenkampen in Algerije.
Harry van Bommel is dit jaar op bezoek geweest in het door Marokko bezette deel en heeft daar met verschillende partijen gesproken. Hij heeft ook kritische vragen gesteld over de import van producten uit West-Sahara die hier met een etiket “made in Morocco” in de winkel liggen.
Er zijn weinig Marokkanen die zich uitspreken over West-Sahara.