Met de benen wijd voor Wesley

26-08-2014 door Wim Heitinga

Een dik scootermeisje met een aarsgewei, geblondeerd haar en grote oorbellen. Daar werd ik dus niet heel wild van. Sterker nog, ik voelde zo’n weeïge misselijkheid opkomen, een gemixt gevoel van mistroostigheid en zuivere repulsie.

Met sierlijke letters stond er ‘Delano’ op haar onderarm gekalkt. Om haar nek droeg ze een gouden kettinkje met ‘Mandy’. Ze zou nooit meer mouwloze shirtjes dragen, niet per se omdat haar bovenarmen papperig en drillerig waren, oncharmant-zijn was geen punt voor Mandy, maar omdat het wegwerken van de naam van haar ex wat onzorgvuldig was verlopen. Haar vriendinnen raadden het destijds af zelf met scheermesjes in de weer te gaan maar het mocht niet baten. Mandy wilde geen Marco meer op haar bovenarm. Eerlijk is eerlijk, die naam is verdwenen, met precisie uit het vettige roze vlees gekerfd. Tot zo ver één van de weinige geslaagde acties van scootermeisje Mandy.

Ik trof haar op weg naar het station, ze kwam langszij rijden en belde terwijl ze met haar vrije hand haar scooter bestuurde. Dat vond ik nog best knap; die spaarzame keren dat ik op een Puchje reed had ik beide handen stevig om het stuur geklemd. Mandy niet, zij zou het zelfs handsfree kunnen bedacht ik. Misschien gebruikte ze dan haar mond, terwijl ze met één hand belde en met de andere haar mascara bijwerkte. Haar muil was tenslotte groot genoeg, bewees ook het oorverdovende kabaal dat ze in haar telefoon uitbraakte.

‘En altijd als hij dan geil is kan ik m’n benen maar weer wijd doen. Ik heb daar geen zin meer in’. Mandy had kennelijk weer een nieuwe vrijer, of misschien wel vier. Was één van hen de vader van Delano, of was het jochie ontsproten uit een tienerzwangerschapje, verwekt door een doorgesnoven pillenslikkende petjesdrager die op het beukende ritme van een Thunderdome verzamel-cd het binnenwerk van Mandy uitwoonde terwijl zij knock-out op de grond lag na een paar Breezers en een kwartje?

Mandy was een bijzonder meisje, dat wel. Maar ook te makkelijk, te beïnvloedbaar. Zo fel als ze aan de telefoon was, kankerend op die rotvent van d’r, zo mak zou ze die avond weer netjes de benen opengooien voor een Wesley als hij zin had. Eerst een half kratje Pitt-bier, dan het meisje even aandrukken en vervolgens naar bed. De volgende dag zou het weer vroeg dag zijn bij klusbedrijf John Smits.

Nee, Mandy had het niet makkelijk. En ze was pas 24. Hoe zou het met haar zijn als ze straks de 30 gepasseerd was en haar lichaam haar definitief in de steek liet? De vele vetrollen werden nu nog enigszins strak gehouden door een strakke huid, over een tijdje zou alles hangen. Haar aarsgewei zou langzaam haar anus inzakken, als een krater die alles om zich heen vastgrijpt en naar beneden sleurt, de donkere diepte in.

Eigenlijk zou die krater een metafoor zijn voor Mandy’s verdere leven. Met op termijn drie kinderen van vier verschillende vaders – mannen die ze stuk voor stuk nooit meer wilde zien – en torenhoge schulden. Alimentatie kreeg ze niet en haar bijstandsuitkering schoot ernstig tekort. Ze moest keuzes maken als ‘pampers of een nieuwe iPhone?’, haar telefoonrekening was hoger dan de huur van het sociale huurwoninkje waar zij en haar drie koters nu vertoefden en de frituurpan was stuk.

Ik wilde haar beschermen, heel hard naar d’r toe fietsen en vertellen wat haar voorland was, ‘stop’ zou ik dan zeggen, ‘kies voor jezelf!’. Maar ik moest naar links, naar het station en zij ging rechtdoor, richting de coffeeshop. Ik zag met lede ogen aan hoe ze langzaam verdween in de verte, haar verrotte leven tegemoet rijdend op die doorgezakte scooter. ‘Dag Mandy’ zei ik zachtjes, ‘doe het wel veilig als je vannacht weer je benen moet opengooien’.