Dat je dan denkt te weten hoe het zou voelen, en er uiteindelijk helemaal naast zit. Het is geen schande van tijd tot tijd je verlies te nemen en toe te geven dat je jezelf niet snapt. De menselijke psyche is één van de meest ongrijpbare zaken ooit. Als ik doodga, hoop ik te kunnen zeggen dat ik geleefd heb, mijn gemaakte fouten zie en begrijp waarom ik die fouten maakte.
Ik wil geen spijt hebben, geen boosheid of wrok voelen, ik wil simpelweg kunnen zeggen: dit is wie ik ben en daarom heb ik gedaan wat ik heb gedaan. ‘Ken uzelve’, ik ken mezelf nu. Laat me sterven voordat er iets gebeurt waardoor ik opnieuw van mezelf verwijderd raak.
Wat zou het mooi zijn als, wanneer je eenmaal tevreden bent met wat er van jou is geworden, je zou kunnen verdwijnen van de aarde; je laat niemand achter in het ongewisse want je naasten weten dat het goed is zo, dat jij je bestemming hebt bereikt. Maar zo werkt het niet. Helaas.
Jezelf denken te kennen is een momentopname. Er kunnen momenten zijn dat je er zeker van bent: nu leef je zoals het zou moeten, alles is goed en jij bent gelukkig met wie je bent. Daarom kun je er zijn voor anderen wanneer zij een schouder nodig hebben. Maar enige tijd later, soms zelfs enkele weken of dagen erna, ben je jezelf opnieuw volledig kwijt.
Er hoeft maar iets ingrijpend te gebeuren, je maakt een domme opmerking, je kwetst iemand van wie je houdt, en alles lijkt alweer verloren. In de nachtelijke uren lig je te recapituleren. Alles wat helder leek, beredeneer je kapot. Je begint weer te twijfelen en wat goed was verdampt en verdwijnt.
Je kende jezelf voor slechts een periode in je leven. Eventjes, heel even, en alleen op dat moment in die situatie, ving je een glimp op van wie jij bent. Alsof een geestverruimend middel je geest openstelde, alsof dat derde oog bestond en je alle inzichten gaf die nodig had. Een doos van Pandora die zich opende en weer sloot. De volgende keer dat het zich opent, zie je opeens iets heel anders, omdat je opnieuw bent veranderd door wat je meemaakt in je leven.
Ik dacht mezelf even te kennen, en ik ben er weer van op teruggekomen. Werkelijk, ik heb geen idee. Misschien morgen weer, misschien nooit meer. Maar één ding weet ik wel: ik ga nooit meer schrijven nadat ik LSD heb gebruikt.
