Papa worden is kut

14-10-2014 door Gabriël van Eekelen

Heren die binnenkort vader worden; geloof alle verhalen over die roze wolk niet. Papa worden is kut.

Mannen die vader worden, krijgen dagelijks ongevraagd te horen hoe mooi het vaderschap is. Hoe een baby je leven verrijkt; je doet er eindelijk toe. Je hebt ineens verantwoordelijkheid over een nieuw mens! Hoezee!
Maar pas op; mensen die dit zeggen, liegen. Zij vormen als het ware een onbeschreven groep illuminati met als enig doel in het in het leven de groep net verworden vaders psychisch kapot te maken.

Ik zal het uitleggen
Terwijl je vrouw/ vriendin 9 maanden lang kan wennen aan het kind, ben jij als vader in spé vooral bezig met het praktische gedeelte. Je partner voelt het kindje al die tijd groeien. Met trots draagt ze alle bijkomende ongemakken zoals veel te dikke tieten, de noodgedwongen trainingsbroek, en het feit dat ze er minstens tien minuten over doet om te gaan zitten.

Als man aan de zijlijn ben je preventief een babykamer in elkaar aan het klussen, betrap je jezelf erop dat je zenuwachtig mee staat te grijnzen bij het kopen van de buggy (vaak met schoonouders, want die willen bijdragen aan jullie pril geluk) en zit je zwaar geïrriteerd mee te puffen bij de zwangerschapsgym. Liever zat je met je vrienden in de kroeg je aankomend vaderschap in te drinken, maar je moet laten zien dat je je verantwoordelijkheid neemt. Dus je laat je vrijheid langzaam varen. En daar zit het hem in.

Uiteindelijk ben je ineens vader. Voor je gevoel uit het niets. Ineens heb je daar het resultaat van een goed getimed orgasme in je armen en voel je je even heel trots als je de navelstreng mag doorknippen. Maar dan begint je nieuwe rol; jij als man hebt je absoluut niet kunnen voorbereiden op die nieuwe functie. Het is alsof je ineens directeur bent van een multinational maar geen idee hebt hoe je je bedrijf moet leiden. En dien je je te laten leiden door je secretaresse.

Je wordt geconfronteerd met een snoeihard schema van voeden, wassen, laten boeren, laten slapen, luiers vervangen, voeden, wassen enzovoort. Tussendoor word je nachtelijks uit je slaap gekrijst. Daarnaast ben je de persoon die alle telefoontjes moet beantwoorden, beschuitjes moet smeren, de planning van het bezoek bij moet houden en ben je de man die moet zorgen dat je partner goed verzorgd wordt. De eerste week krijg je hulp van een godsgeschenk, genaamd kraamhulp. Daarna sta je er alleen voor.

Je slaapt nauwelijks. Je hebt geen tijd even tv te kijken. Je hebt te accepteren dat jij je kind niet stil krijgt als het krijst en je partner wel. Je kan  geen seconde het huis uit en als je nét denkt dat je even tijd hebt om je mail te checken, komt er een of andere putlucht uit de babykamer en vraagt je door zwangerschapshormonen bevangen partner huilend  of jij niet even wil kijken; zij trekt het even niet meer.

Erger nog: je hebt nul kans om je pas verworven vaderschap te vieren met je vrienden. En dan besef je; ik ben mijn vrijheid voorgoed kwijt.

Er is echter één lichtpunt: je baby wordt een dreumes. Daarna een peuter en vervolgens een kleuter. In die paar jaar zie je je kindje groeien, kruipen, lopen, praten en voor je het weet, kan je met je nazaat achterop je fiets richting stad. Zonder mama. Want die zit met baby 2 in haar buik huilend op de bank naar TLC te kijken. En jij geniet van je papa-moment.

Samen met je kleuter op het terras. Dit keer niet het terras van je stamkroeg, maar het terras van de ijssalon. En samen eet je een veel te groot ijsje. En trots besef je; ik zit met mijn beste vriend(in) op het terras; ik heb mijn vrijheid terug!