Ik ben een emotionele man

18-10-2014 door Gabriël van Eekelen

Ik ben een emotionele man. Dat klinkt als een contradictie volgens velen, maar het is maar hoe je het bekijkt.

Mij wordt vaak verweten dat ik geen emoties toon. Dat ik als een blok beton door het leven raas, geen rekening houdend met mijn gevoelens. Onzin.

Mijn emoties laat ik bijna altijd merken. Ik ben in staat bijzonder vrolijk te zijn. Basisemotie. Je weet wanneer ik kwaad ben; basisemotie. Als mijn bloed van mijn hoofd richting kopje stroomt, dan weet mijn vrouw dat meteen. Basisemotie nummer 3  die ik toon. Met plezier overigens.

Mijn emoties worden, net zoals bij het andere geslacht, versterkt dan wel verzwakt door prikkels van buitenaf. Dat kan het weer zijn of het gezelschap waarin ik verkeer, maar ook mijn fysieke gesteldheid heeft invloed op mijn gevoel. Iedereen begrijpt dat ik een andere emotie toon als ik moe ben of als ik zo geil ben als een aap met  zeven lullen.

Dus ik ben een emotionele man.

Toch heeft voornamelijk mijn vrouw een punt als ze mij een gevoelloze man noemt. Ik huil namelijk niet. Tenminste, niet waar mensen bij zijn.

Dat komt omdat van oudsher de man zichzelf de steunpilaar van het gezin vindt  en ik volg die gedachtegang.
Laatst bijvoorbeeld hebben we een van onze katjes moeten laten inslapen. Kanker. De kinderen hebben gekrijst van verdriet, mijn vrouw is weken zichzelf niet geweest maar ik stond zonder een traan te laten het graf te graven. Ik heb de kinderen getroost, mijn vrouw de rust gegeven. En ik heb een prachtig mooi gat gegraven als ik eerlijk mag zijn.
Hetzelfde toen mijn oma overleed. Ik bleef droog. Ging regelen in plaats van rouwen. Het graf heb ik overigens laten graven; dat werd me teveel.

Het is niet dat ik een emotieloze kerel ben. Je ziet me alleen niet huilen.

Huil ik dan nooit? Natuurlijk wel. Als iedereen in bed ligt en ik alleen op de bank zit. Met een van de andere katten op mijn schoot en een foto van omaatje in mijn hand.

En dan vind ik mezelf heel erg zielig.