kinderloos

02-11-2014 door Gabriël van Eekelen

Pas om half 9 word ik wakker. Naast mij staren twee bruine ogen me verliefd aan. In mijn gedachten ben ik meteen terug bij gisterenavond, toen we in elkaars armen verstrengeld elkaar welterusten kusten. De kinderen zijn een nachtje logeren.

Vanaf het moment dat we de kinderen uitzwaaiden zijn we in de auto gestapt. We zijn naar een goed restaurant gereden en hebben ons de drie gangen goed laten smaken. We aten op ons gemak. Niemand die ons stoorde met plaspauzes, gegil over de smaak van het voorgeschotelde eten, gejammer om nog meer drinken of het gesmeek om een toetje. We hoefden ons niet aan de tijd te houden, want het was vanavond niet onze verantwoordelijkheid om de kleine draken op tijd in bed te krijgen. We zijn benieuwd wat zij eten. Friet of pannenkoeken?
We besluiten dat we het even niet over de kinderen moeten hebben.

Het nagerecht kregen we bijna niet meer op. Onze magen zaten ramvol met malse stukken vlees en vis. We hadden de menukaart goed bestudeerd en precies de gerechten gekozen die we normaliter niet kunnen eten. Pittig gekruid, of met ingrediënten die je zelfs niet onder dwang bij de kinderen naar binnen geduwd krijgt.
Na het hoofdgerecht dronken we nog koffie en thee en vooruit, nog eentje dan. Met elkaars handen in elkaar gevouwd, vooruit starend, verbaasden we ons over het feit dat het al 8 uur was. Zouden de kinderen al slapen?
Nee. Niet over hebben. Nu is het tijd voor elkaar.

Met een grote glimlach zijn we in de auto gestapt. We moesten nog even giechelen toen ik opmerkte dat we de achterbank konden zien. Hoeveel moeite het had gekost om opa uit te leggen hoe je de kinderen in de autostoeltjes moest snoeren. En toen draak één het even voordeed. Hahaha!
Maar goed, nu niet aan denken.
Nu met elkaar doorrijden naar de bioscoop en hopen dat er een goede film draait. Een spannende film, niet de zoveelste tekenfilm.

Wauw. De film zal pas om half 12 afgelopen zijn; we zijn echt goed bezig. De popcorn gaat mee de zaal in en we zetten de telefoon op stil, niet uit. Stel dat opa en oma bellen. Het zal wel niet, maar toch. Met grote ogen staren we naar het enorme doek en we grijpen popcorn uit dezelfde papieren beker. Ze streelt mijn vinger, ik streel haar vinger. Het is alsof we onze eerste date hebben.
Als we de zaal uit lopen zien we dat er niet gebeld is. Het zal goed gaan, daar in het verre westen van Brabant.
Niet aan denken nu.

Thuis aangekomen gaan we samen douchen. We nemen er uitgebreid de tijd voor. Met uiterste inspanning was ik de haren van mijn vrouw, en daarna haar rug. Vrij snel gaat het over in een vrijpartij die je voornamelijk als romantisch kan bestempelen.
Als we eindelijk in bed liggen is geeft de klok half 2 aan. Zo laat liggen we nooit in bed, op een zaterdag. Dat lukt nooit, met die kotertjes.
Nee. Ophouden nu. Niet, niet aan denken.

Het is dus half 9. Ik strek me eens uitgebreid uit. Ik geef mijn vrouw een kus op haar voorhoofd en zeg haar dat ze lekker moet blijven liggen. Ik wandel naar beneden, geef de katten eten en zet een pannetje water op. Na een kwartier verras ik mijn vrouw met een ontbijt op bed. Ik heb warme croissants, zachtgekookte eitjes, koffie, thee en verse jus d’orange naar bed gebracht. Lezend in haar boek, terwijl ze een laatste stukje croissant naar binnen hapt mompelt ze iets over de kleintjes. Of ze opa en oma zouden hebben laten uitslapen.
Niet nu. Niet aan denken. We hebben nog een hele ochtend voor elkaar. We moeten profiteren van de vrijheid.

Even kijken we elkaar aan.

Een kwartier later zitten we op de snelweg richting West-Brabant. Ik rijd 140 terwijl mijn vrouw haar schoonouders belt om te zeggen dat we iets vroeger zijn.