Een mooie vrouw is een breed begrip

05-11-2014 door Pascal Vugts

Meer dan een decennium lang heb ik voor een bekend internationaal mannenblad gewerkt. In die jaren heb ik meer dan duizend verschillende schoonheden voorbij zien komen. Bij fotoshoots die ik (mee)organiseerde, bij het selecteren van te plaatsen foto’s, tijdens persoonlijke ontmoetingen en op aanverwante speciale gelegenheden. Er zaten beroemde vrouwen tussen, lokale godinnen of buurmeisjes waar geen hond van had gehoord: alles tussen de Carmen Elektra’s, de Yolanthes en de Sylvia’s uit Heemskerk passeerden het oog. Al deze dames deelden een aantal overeenkomende kenmerken: ze waren over het algemeen jong, slank, aantrekkelijk en boden opgeteld een totaalplaatje dat ze genoeg credits gaf om op sexy foto’s in het blad te verschijnen. Mijn collega’s en ik keken met een professionele blik naar deze dames, al weet ik dat het begrip ‘ordinaire vleeskeuring’ door buitenstaanders maar al te vaak werd gehanteerd. Overigens niet altijd geheel onterecht, maar dat terzijde.

Door deze ervaring weet ik wat wel en niet werkt op een goede foto, wat een model te bieden moet hebben en wat volgens de heersende normen gewenst is. Oftewel: wie is er bovengemiddeld aantrekkelijk, wie is er een mooie vrouw waar met een beetje werk wat van te maken is en wie kan haar ambities tot gevierd model beter even bijstellen? Mijn hobby om naar mooie vrouwen te kijken werd een onderdeel van mijn beroep, de mooi-lelijk discussie een die op professioneel niveau werd gevoerd. Een discussie die overigens nooit zal verstommen en die bezaaid is met valkuilen, landmijnen en giftige appels. Het enige dat ik hierover zeker weet is dat we het er nooit allemaal over eens zullen zijn.

Waar we het wel over eens zijn is dat het beeld dat de media serveert geen doorsnede is van de werkelijkheid. Mannen weten dat. Vrouwen weten dat ook, maar voelen zich er desondanks op een of andere manier door aangesproken. Door alle topmodellen, knappe dames en bovengemiddeld aantrekkelijke meiden die covers sieren en commercials vullen zijn er duizenden vrouwen die zich dikkig, minder mooi en onzeker voelen. De illusie van het vermeende ideale schoonheid bestaat echter al sinds Cleopatra badderde in ezelinnenmelk, en wellicht nog veel langer. Mannen weten dat, en leggen het feit naast zich neer dat hun vrouw/vriendin/seksobject geen Victoria Secret model is. Daar hebben we vrede mee. Topmodellen liggen net als de Ryan Goslings tenslotte niet voor het oprapen, dus waarom zouden we ons daar op blind staren?

Dat vrouwen de onzekere sekse zijn, blijkt uit het feit dat ze mannen confronteren met vragen als “Vind je me eigenlijk wel een mooie vrouw?” en “Vind je mij nog aantrekkelijk?”. Waarbij ze zich spiegelen aan alle voornoemde schoonheid. Het antwoord, lieve dames, is volmondig JA, maar als je het echt wil weten ook tamelijk tweeledig. Ja, we vinden je de mooiste voor ons. Ja, we vinden je aantrekkelijk en delen met liefde ons leven met je. Daar is geen woord aan gelogen. Met de tip om het stellen van die vragen goed te timen: zoek de bevestiging voor je eigen schoonheid niet als er een fotomodel wulps met een flesje parfum door satijnen lakens woelt, of als er een handvol lingeriemodellen door het beeld drentelt in de nieuwste aanbiedingen van de Hunkemöller. Op dat moment vraag je namelijk niet of wij je mooi vinden, maar confronteer je ons met een vergelijking die totaal niet aan de orde is. Je legt jezelf op die momenten langs een compleet andere categorie. Als we samen Rambo III kijken, draaien we ons hoofd ook niet langzaam naar je toe met een “Schatje, mijn biceps zijn toch ook mooi he?” Vraag je het als we per ongeluk langs Nederland Zingt zappen, als Man Bijt Hond de babbelboxcamera in een sneu winkelcentrum in pakweg Veendam posteert of als Obese op de buis is, dan zit je gebakken en ben je voor ons onvoorwaardelijk de mooiste vrouw op aarde. Amen.