“…en blijft u alstublieft goed bij elkaar, want we willen niet hebben dat er iemand kwijt raakt.” De gids die de rondleiding gaf wond er geen doekjes om. In dit eigenaardige landschap vol uitgestrekte vlaktes en diepe dalen was verdwalen iets wat je niet wilde. Je moest er sowieso goed opletten waar je je voeten plaatste, want het kon er bij wijlen verraderlijk glad zijn. Met de groep dicht op elkaar schuifelden ze voort.
Samen hadden ze op internet wat rondgekeken. Rond deze tijd van het jaar trokken ze er graag samen op uit. De Ardennen waren altijd prachtig in deze maanden, de Eifel deed het ook altijd goed. De Waddeneilanden boden prachtige schemeringen en Normandië bracht voor wat de rit waard was fijne strandwandelingen en pittoreske dorpjes waar de tijd stil scheen te staan. Dit jaar wilden ze echter eens wat anders, en dat was gelukt. Het landschap waar ze nu liepen was van een eigenaardige schoonheid, maar prachtig gevormd en het riekte er aangenaam.
“Hier heeft u een mooi uitzicht over de vallei. Als de zon gaat zakken geeft dit een werkelijk spectaculair uitzicht met een wonderbaarlijke kleurenpracht,” vertelde de gids met een toon die zegt dat hij dit praatje al veel vaker had gedaan.
“Dan gaan we nu verder, want we hebben nog een flinke klim tot aan de top te gaan. Zijn we allemaal goed ter been?”
De groep bestond naast een paar stelletjes vooral uit mannen van middelbare leeftijd. Van die types die je tegenkomt op rommelmarkten waar ze, vaak met een bedremmeld zakdoekje in hun vuistje geklemd, rondstruinen in hun zonderlinge waardigheid. Van die eenzame, ietwat viezige mannetjes waar een fatsoenlijk mens altijd met een schuin oog naar kijkt.
“Daar in de verte begint het bos, al heeft er de laatste jaren nogal wat kaalslag plaatsgevonden. Het landschap wordt echter goed onderhouden.” Op de achtergrond begon muziek te klinken. Het was hiphop. Achter de horizon gloorde het laatste licht van de dag. “Tijd om te gaan, mensen. De rondleiding is hiermee geëindigd. Hopelijk vonden jullie het de rit waard en zien we u nog eens terug,” zo sloot de gids af.
Bij de parking zwaaide ze de gids na. Het was een bijzonder uitje geweest en dat deze trip een vervolg zou krijgen, dat was in elk geval zeker.
Gos, wat een kapot geknepen kanarie….
aangeplakte kont