Al mijn hele leven ben ik een ouwe lul.
Ik houd niet van hippe muziek. Muziek met een vermelding van bpm (Beats Per Minute, voor de mede-ouwe-lul) vind ik vervelend om naar te luisteren. Dat is mij te modern.
Modern opgemaakte tijdschriften die tegenwoordig magazine of glossy heten vind ik te druk voor mijn ogen. Al die flitsende kleuren doen mij overigens wel aan mijn jeugd denken; mooi roze en groen. Kranten zijn tegenwoordig gedrukt op “Tabloid-formaat.” Waar is dat heerlijk onmogelijk terug te vouwen formaat gebleven, die precies de maat van de kattenbak had?
Trendy kleding als broeken die slim-fit heten, casual jeans of boot-cut; ik vind ze niet zo lekker zitten. Ze zakken van mijn heupen of ik krijg ze er juist niet omheen. Geef mij maar de broeken die mij al jaren passen. De standaard, niet te vinden spijkerbroek in de maten 28/30.
Ik speel computerspelletjes. Op de Gamecube of de ps2. Want die toetsencombinaties kan ik onthouden. De poppetjes gaan nog lekker langzaam. Laatst speelde ik een spelletje op een ps4. Ik was binnen drie seconden dood.
Maar je moet door. Je moet mee met de nieuwe tijd. Ik dien bijvoorbeeld een smartphone te hebben omdat ik voor deze webpagina moet twitteren. Ik heb er eentje, maar ik heb geen apps geïnstalleerd. Behalve dan die van Twitter. Volg me! Hoewel ik niet beloof dat ik er iets op zet.
Ik heb zo’n tv zonder een enorme kast erachter. Zo’n plasma geval. Geeft een prachtig beeld, maar op de afstandsbediening zitten wel heel veel knopjes. En achter de tv heb ik nu heel veel loze ruimte waar vooral stof ligt en een ratjetoe aan ongebruikte kabels. Scartkabels? HDMI?
De auto heeft het bouwjaar 1996. Zonder elektrische dingen erin zoals schuifbare ramen. Laat staan navigatie. Ik vind mijn route met een kaart. Tenzij mijn vrouw mee rijdt. Zij weet hoe ze de TomTom moet instellen. Het schijnt dat je op een smartphone ook navigatie kan instellen. Waar dan?
Gelukkig zijn er gelijkgestemden. Gelukkig zijn er ook nog artiesten waar ik mij mee kan vereenzelven. Kunstenaars die al 40 jaar hetzelfde doen en lak (lees: schijt) hebben aan de stroming. Zij gaan daar niet in mee; zij dobberen eindeloos op hun eigen riviertje. Zoals de twee overgebleven heren van Pink Floyd. Hun laatste cd, die gekscherend “The Endless River” heet is een briljante kakafonie van geluiden, geïnspireerd op alle vorige albums en afscheid nemend van de band, de leden en de fans. Erg fijn om te merken dat veel meer mannen en vrouwen denken als ik denk. Dit album staat torenhoog in alle hitlijsten. Waar is trouwens de Hitkrant gebleven?
Heerlijk om te luisteren naar die ouwe lullen.
Volgende week een verhaal over Piet Bambergen. Hij is de vet lauwe shizzle. Je weet toch?
