De eerste keer zagen we elkaar tijdens een auditieronde van een groot toneelstuk. Ergens in het grote Brabant. We zagen elkaar, maar we durfden elkaar niet aan te kijken.
De eerste auditieronde kwamen we glansrijk door. Tijdens de tweede ronde moesten we onder andere improviseren. Ik hoopte dat we samen werden gekozen om een spelopdracht uit te voeren, maar we werden niet bij elkaar gebracht door de regisseur.
We keken vol bewondering naar elkaars prestatie op de planken. De adem ging omhoog, de wangen werden rood en het werd een voortdurende strijd van aankijken, wegkijken, glimlachen en toenadering proberen te zoeken.
Alsof het zo moest zijn kregen we beiden een rol in het stuk.
Uiteindelijk, bij het passen van de kleding, maanden later, spraken we voor het eerst met elkaar. We kwamen uit dezelfde omgeving en het zou ontzettend handig zijn om samen naar de repetities te rijden. Volmondig zei ik “ja”. Vanaf dat moment zaten we elke maandagavond samen in een hele kleine auto. We kletsten over alles wat we konden verzinnen. Het begon altijd met de bekende koetjes en kalfjes, maar voordat we op de plaats van bestemming kwamen waren de gesprekken altijd heel persoonlijk. Ze gingen heel diep en het was ontzettend fijn om te merken dat we hetzelfde dachten over zoveel verschillende onderwerpen.
Van het een komt het ander. We gingen bij elkaar eten. Superspannend! We aten Saltimbocca; heerlijk! Het toetje was van chocolade gemaakt. We aten van hetzelfde bordje. De spanning tussen elkaar was om te snijden, op de meest positieve en sensuele manier denkbaar. Toch gebeurde er niets.
Een week later aten we wederom bij elkaar. Weer Italiaans; dat was immers goed bevallen. Na het eten zaten we op de bank hele diepgaande gesprekken te voeren totdat onze handen elkaar aanraakten.
Het gesprek verstomde. We keken elkaar zeker een minuut diep in de ogen. We zoenden. Heel zacht. Heel teder. Maar de vlinders in de buik maakten overuren. Het hart bonkte. Snoeihard. We wisten het zeker; we waren voor elkaar gemaakt.
Binnen een week woonden we samen. Een jaar later hadden we ons huis gekocht. Niet veel later gingen we trouwen, terwijl ik drie maanden zwanger was.
Zo vertelt mijn vrouw met smaak het verhaal van onze eerste ontmoeting, aan iedereen die er naar vraagt.
Als ze het aan mij vragen zeg ik: “Nou, gewoon, op toneel.”
