Sylvie Meis en ik.

04-12-2014 door Gabriël van Eekelen

Ik ken Sylvie Meis. Persoonlijk.

Misschien klinkt dat gek, want Sylvie is natuurlijk een bijzonder bekende dame en ik ben een dertien-in-een-dozijn-ventje. Maar heel gek is het niet. Net als ons Syl ben ik geboren in West-Brabant en net als Sylleke is dat in 1978 geweest. Zij in Breda, ik in Zevenbergen.

Terwijl Sylvie daarna een deel van haar jeugd in Hoogstraten doorbracht, verbleef ik nog steeds in Zevenbergen. Uit die periode ken ik haar niet. Het is aannemelijk dat ik haar in mijn pubertijd een keer in De Graanbeurs (Breda) heb zitten bekijken. Nog waarschijnlijker is het dat Syl op het podium stond, mij op zeer gepaste afstand een erectie gevend. Met haar ritmisch wiegende heupen.
Toen kende ik haar ook nog niet. Maar ik herkende haar zeer zeker.

De tijd dat we elkaar ontmoet hebben moet ergens rond 1999 zijn geweest. Net als Sylvie deed ik auditie voor een presentatieklus voor Fox Kids. We moesten voor de camera auditeren in pretpark Walibi Flevo.
Sylleke en ik moesten wachten. Er waren een paar bijzonder lelijke en talentloze auditanten voor ons en dus zaten we op een ongemakkelijk stuk steen naast elkaar. Grapjes makend over onze voorgangers. Van het een kwam het ander; we raakten steeds meer aan de praat. Ze vertelde, toen al in accentloos ABN, dat ze uit Breda kwam. Gek. Ik uit Zevenbergen. Dat ligt er vlakbij. Dat geeft gespreksstof. Dus kletsten we over de prachtige binnenstad van Breda, het Begijnhof, het park en vooral het uitgaansleven. Nu was zij meer een Hart van Breda-type, terwijl ik een HTB-persoon was. (Maar dit is alleen herkenbaar voor mensen die 20 jaar geleden jong waren en ik Breda gingen stappen.) Toch vonden we elkaar leuk. Erg leuk.
Sylvie moest als vlak voordat ik moest auditie doen. Achter de camera, zittend op mijn ongemakkelijk stukje steen, staarde ik naar haar. In ieder geval staarde ik naar dat strakke lijf waar een heel kort strak jurkje omheen zat. Ik zag haar wapperende haren spelen met de camera. Haar enorme bambi-ogen vraten zelfs de cameraman op. De regisseur stond met open mond naar dat jonge meisje te kwijlen. Na haar auditie moest ze giechelen. Ze verontschuldigde zichzelf voor de slechte auditie waarop de regisseur uiteraard heel erg zijn best deed om haar mening te weerleggen.
Ik moest.

Ik hakkelde wat woorden, deed een aantal imitaties van bekende Nederlanders en een heel scala aan Muppets en ik was klaar. Stoer bedankte ik de regisseur, de cameraman én de geluidsman in de hoop in ieder geval iets van een indruk achter te laten. Maar als je na Sylvie auditeert maak je geen kans meer. Niet omdat ze beter is, maar omdat ze vele malen lekkerder is.

Na mijn auditie stond onze Syl op me te wachten. Ze gaf me een knuffel en gilde dat ik écht heel erg goed was. Ik stotterde dat zij veel beter was, galant als ik was. Ze stelde voor om in een aantal achtbanen te gaan. Uiteraard ging ik mee. Als je als puisterige adolescent naast een fotomodel mag zitten in een hele enge achtbaan zeg je geen nee. Stoer gilde ik net niet zo hard als mijn nieuwe bff.
We hebben samen nog gegeten. Ik friet en zij water. We vulden elkaar prima aan. Ze zou weleens Sylvie van Eekelen-Meis kunnen gaan heten.
Dacht ik.

De audities werden op Fox Kids uitgezonden en men mocht stemmen op ons. Degene met de meeste stemmen werd presentator van de zender. Ik heb heel lang op nummer één gestaan en Sylleke op nummer twee. Pas in de laatste uren werd ik ingehaald door haar lange benen, borsten en haar golvende haren.
Ik belde haar op. Ik had namelijk haar nummer gekregen. Ik wel.
De voicemail klonk in mijn oorschelp. Enthousiast heb ik haar op het bandje gefeliciteerd.

Nooit heeft ze terug gebeld.

Ik heb zeer zeker niet naast de telefoon zitten wachten. Dagen, nachten lang. Mijn hart heeft nog geen seconde overgeslagen toen de telefoon rinkelde.
Eigenlijk was ze meteen uit mijn gedachtes. Daarom ook heb ik na drie maanden het papiertje waar haar nummer op stond in de open haard van opa verbrand. Huilend.

Tot ik haar jaren later met grote regelmaat op tv zag. TMF, Costa!, dat soort dingen. Nog langer daarna zat ze ergens op een hagelwit strand, met een bebaarde voetballer. Tenminste, dat zag ik in de Privé. Daarna zag ik haar met kort haar omdat ze heel ziek was. Niet veel later zag ik bij RTL Boulevard dat ze ging scheiden. Haar man had haar geslagen en had daarna haar beste vriendin geneukt. Terwijl haar ex lekker verder ging met op de bank zitten moest ik zienderogen toe zien hoe mijn lieve Syl verwoede pogingen deed om een gewoon leven te leiden. Romantisch een slotje op een brug dicht klikken in Parijs, met haar nieuwe liefde. Moederziel alleen naar Saint Tropez, lingerie showen voor een grote onderbroekenlijn. Nou ja, de onderbroeken zijn klein, het merk is groot.
Dat soort dingen doet Sylvie nu en alles staat meteen op internet. Alles wat Sylvie doet is nieuws. Zelfs als ze moet poepen staat er wel ergens een camera te snorren. Sylvie is het slachtoffer geworden van haar lange, wapperende haren, haar bambi-ogen en haar strakke lijf. In ieder geval is ze slachtoffer geworden van de aandacht die dat met zich meebrengt. De aandacht waar ze van leeft. De aandacht die ze ademt.

Wat ben ik toch lekker gewoon gebleven.