Mama is weg. Ze heeft een tas gepakt, gevuld met wat eerste levensbehoeften en ze heeft de kinderen heel lang geknuffeld. Tranen bungelden over haar wangen. Daarna is ze in de auto gestapt en reed ze de straat uit.
De komende tijd sta ik er alleen voor. Voorlopig zal ik helemaal alleen het huishouden doen, de kinderen verzorgen. Zonder moeder in de buurt moet ik de boodschappen in huis halen, zorgen dat de kinderen op tijd in bed liggen, zorgen dat ze schoon zijn, alleen de verhaaltjes voor het slapen gaan voorlezen. Ik zal de kinderen moeten troosten, terwijl ik weet dat ze ten tijde van intens verdriet alleen door moeder getroost kunnen worden. Maar ja; zij is er niet.
De kinderen zullen om 6 uur naast mijn bed staan. Hongerig en wakker als ze zijn. Ik zal niet kunnen blijven liggen. Ik moet mee naar beneden; brood smeren, drinken inschenken. Kleding aandoen die in ieder geval klopt qua kleurschakeringen. Dat heb ik van mijn vrouw geleerd. Je kan je kind geen knalroze legging aantrekken, als je een groene trui hebt uitgekozen.
Ik moet zorgen dat de kinderen genoeg vitaminen binnen krijgen. Ze moeten de tanden poetsen. Er moet een huis gepoetst worden. Tekeningen voor vriendjes moeten ingekleurd worden. Ze moeten op tijd en gezond eten. Ze moeten in ieder geval eten, terwijl ze geen hap door de keel krijgen; mama zit er niet bij.
Kortom; de komende tijd zal er geen vrouwelijke invloed zijn in huize van Eekelen.
Het klinkt allemaal erg dramatisch. Dat is het niet. Mijn vrouw is de komende weekenden niet thuis. Ze speelt mee in een groots opgezette musical en heeft tot het eind van dit jaar elk weekend repetities en voorstellingen. Spelen in zo’n productie levert enorm veel energie op. Zo aan het einde van de repetitieperiode komt alles bij elkaar. Het orkest, de kleding, de pruiken, het decor. De saamhorigheid binnen de vereniging wordt aangescherpt en de club is verworden tot één grote Trosfamilie waar mijn vrouw enorm graag in vertoeft. Ze ruilt tijdelijk van familie.
Om mijn vrouw te ontzien zal ik de komende weekenden al haar taken overnemen, zodat ze kan uitslapen. Zodat ze haar rust kan pakken en daardoor al haar concentratie en energie kan steken in de vrijwel uitverkochte productie. Ze zal zich niet bezig hoeven te houden met het huishouden, de kinderen, etc. Buiten de productie om heeft ze volledige rust.
Ik doe dit graag. Niet alleen omdat ik uit ervaring weet hoe zwaar het spelen in zo’n grote productie kan zijn, maar vooral omdat de komende weekenden papa-weekenden zijn. De kinderen mogen net iets meer. De teugels worden iets gevierd. Ze worden verwend.
Uiteraard vergeet ik mezelf niet. Als mijn vrouw ‘s avonds op de planken staat te zwieren, kijk ik thuis een goede mannenfilm. Zo’n film waar de actieheld beschoten wordt door 740 vijanden met automatische wapens maar nooit geraakt wordt. De vijanden worden gesponsord door Hans Anders, denk ik. Terwijl de actieheld zijn tong in de huig van de prachtige presidentsdochter steekt gooit hij achteloos een bommetje richting slechtziende schobbejakken. Enorme ontploffing, iedereen dood. Héérlijk. Dit overigens ter compensatie voor het feit dat mijn tijdelijke ex elke voorstelling met twee verschillende mannen zoent, terwijl 800 mensen daar naar zitten te kijken. Legaal vreemd gaan zorgt ervoor dat ik iets moet vinden waardoor mijn mannelijkheid niet aangetast wordt.
Gelukkig heb ik mezelf wijs gemaakt dat het niet te doen is om na al het harde werken ook nog eens iets te koken waarvan ik weet dat de kinderen het niet eten. Ik kan niet anders dan de kinderen meenemen naar De Grote Gele M. Of richting shoarmaboer. Het is het summum van de decembermaand; lief zijn voor elkaar en lekker veel eten.
Ik hoop dat mijn vrouw volgend jaar weer door de audities komt.
t Zegt toch iets dat ze jou deze verantwoordelijke taak toevertrouwd?
Waarschijnlijk dat de nood erg hoog is, Josefien.
Want laten we eerlijk zijn, wij mannen zijn er gewoon bij lange na niet zo goed in als moeders.
Waar bungelden die tranen aan? Of biggelden ze misschien over haar wangen?