Zo af en toe heb ik een vrije dag. Op zo’n zeldzame dag ben ik gezegend om de kinderen van school te halen. Zodra je door het hek gaat kom je in een heel nieuwe wereld: het schoolplein. En haar bewoners; de moeders.
Vlak voordat de bel gaat staan tientallen moeders en een zeldzame vader te wachten op hun kroost. Deze moeders kennen elkaar door en door. Elke dag staan ze bij elkaar te wachten. Groepjes worden gevormd, er wordt besproken wie welk kind meeneemt om te laten spelen en opvoedingstips worden doorgespeeld.
Deze moeders laveren 5 dagen per week tussen werk en het moederschap. Waarmee ik huisvrouw ook definieer als werk. Huisvrouw zijn is de meest onderschatte fulltime baan van Nederland.
De dames en de sporadische heer hebben een agenda waar een gemiddelde directeur een secretaresse voor nodig heeft. Na school wordt er door de spruit afgesproken met andere kindjes, maar vaak genoeg moet kind één naar zwemles gebracht worden terwijl kind twee richting voetbalveld moet. Omdat moeder zwemles toch rijdt, neemt ze meteen het kind van een andere moeder mee. Haar voetbalkind gaat met meneer voetbal mee. Ondertussen zorgt moeder drie ervoor dat kind drie opgevangen wordt omdat moeder vier heeft deze middag een sollicitatiegesprek heeft. Moeder vijf neemt vier kinderen mee, want haar kind is jarig. Daarom heeft moeder zes een kinderloze middag, die ze dankbaar gebruikt om haar achterstallige administratie bij te werken. Moeder zeven bespreekt met de dame van de BSO wat de mogelijkheden voor haar kinderen zijn en vader nummer één probeert moeder acht te versieren; ze zijn beiden immers recentelijk gescheiden.
Volgt u het nog?
Tussen de bedrijven door vraagt de school vrijwilligers. De schoolbibliotheek moet bemand zijn. Er moet een decor geschilderd worden. Kinderen moeten onderzocht worden op luizen. Er moet voorgelezen worden. Dansjes moeten aangeleerd worden. Er moet computer bijles gegeven worden. De klaar-over is ziek geworden. De vervangingspool moet aangeboord worden. Daarbij moet er richting speeltuin gereden worden; er is een schooluitje.
Een klein groepje moeders biedt zich aan. Vaak genoeg steeds hetzelfde kleine groepje moeders. Deze moeders verdelen alle taken onderling en gaan aan de slag. De musical is een groot succes, mede door het fantastische decor dat door de moeders in elkaar is geklust. Dat zegt de directeur vlak voor het doek open gaat en het kleine groepje moeders kijkt verlegen richting vloer, met rode blosjes op de wangen.
De bibliotheek blijkt een goed geoliede machine te zijn. Boeken staan alfabetisch op de planken, moeders worden aangesproken als een boek vergeten wordt mee terug te nemen. Kinderen hebben door hoe een computer werkt. Een staande ovatie volgt na het dansje; niet alleen loopt alles synchroon, maar de danseressen zijn ook nog eens aangekleed met zelfgemaakte pakjes. Voor het Sinterklaasfeest hebben deze moeders 150 dozen ingepakt met cadeaupapier. Voor het decor. De ideeën worden besproken voor de kerstlunch. Volgend jaar carnaval; wie biedt zich aan?
Laatst moest ik op een vrije dag Draak 2 eerder van school halen; ze was ziek geworden. Terwijl ik een kind als een vaatdoek op mijn armen richting uitgang droeg, was een moeder in de aula een uit triplex gefiguurzaagde boom van twee meter hoog aan het schilderen. Een ander moeder nam het moeras voor haar rekening, terwijl twee moeders bezig waren met de verlichting. De sporadische vader zette alvast de stoeltjes klaar. Er kwam weer een musical aan.
Op mijn zeldzame vrije dag haal ik de kinderen van school. Ik staar naar de schoolpleinmoeders. Ik hoor daar niet echt bij. Ik pas niet in deze kleine eigen wereld. Daarvoor kom ik te weinig op het plein. Ik mag bij het groepje staan, maar dan wel aan de zijkant.
Langs de zijlijn hoor ik de verhalen aan. Ik zie de vrolijke maar vermoeide gezichten als ze het over het succes van de musical hebben.
Deze moeders doen al het vrijwilligerswerk niet voor zichzelf. Zeker doen ze het niet voor de school. Ze doen het voor de glinstering in de ogen van de kinderen, na de musical. Ze doen het voor de stralende lach op de gezichten van al die draken.
Scholen hebben tegenwoordig geen budget meer om dit soort werk door een betaalde kracht uit te laten voeren. Iets met crisis. Als deze moeders deze taken niet op zich nemen hebben onze kinderen een veel minder memorabele basisschooltijd als wij vroeger hadden, toen je poep nog met een lange “oe” schreef.
Bij deze applaudisseer ik voor de vrijwillige moeders en de sporadische vader. Ik buig en neem mijn pet meters diep voor ze af. Ik hoop dat de schoolleiding dit ook doet.
En toch vind ik het fijn dat ik morgen weer naar mijn betaalde baan mag rijden.
Ja. Wat hier allemaal staat. <3
Kunnen die kinderen niet gewoon alleen naar huis? Toen ik jong was stonden er noot moeders… Je zou je rotschamen. Er groeit een nieuwe generatie huilebalken op!
Toen ik klein was, liep ik ook gewoon alleen, of met het buurmeisje, naar huis.
Moest ik wel opletten bij het 2x (!) oversteken op die auto die er aan zou kunnen komen.
Tegenwoordig, door de gewenste schaalvergrotingen, moeten kinderen vaker oversteken, razen er continue auto’s door de kleinste straatjes en lijkt de wereld steeds verrotter.
Maar inderdaad, een kind van 10 zou gewoon alleen naar huis moeten kunnen lopen. Kwestie van leren. Helaas hebben die moeders dan geen plek om 4x per dag te kunnen klagen en zeuren dat ze het zo druk hebben met hun huishouden (…), waar 4x een half uur minimaal, mee verspild wordt.
Huishouden een fulltime functie, rot op zeg. Dat was vroeger, voor de wasmachine, afwasmachine, stofzuiger en alle andere zaken die datzelfde huishouden zo makkelijk maken.
“Volgt u het nog?”
Ja hoor moeder 8 is gescheiden,weet u haar telefoonnummer mischien?