Vanavond is de finale van The Voice Of Holland. Bij dergelijke zangwedstrijden moet ik altijd even denken aan Dean Saunders. Dean is voor mij het sprekend voorbeeld van ‘net niet’. Dean ploetert al jaren met verve door zijn kwakkelende zangersbestaan. Doet schnabbels voor een appel en een ei, treedt op voor een handvol dementen in een tochtig winkelcentrum maar weigert de handdoek in de ring te gooien. Waarvoor respect. Die man gáát maar door, en daar is heel wat lef voor nodig. Gebrek aan zelfrespect wil echter ook wat helpen.
Zanger zijn is in Nederland een riskant vak, vergis je niet. Opboksen tegen die onvermijdelijke Nick en Simon, concurrentie dulden van mensen die Zanger Rinus heten. En voor je het weet laat je je meetrekken in een modderstroom aan creatieve armoede van mensen die het beste met je voor hebben. Komen in december steevast met “We gaan kerstclip opnemen!” Je hoort Dean zuchten, op die momenten. “We pakken het goed aan: doen iets met dieren, bouwen een typisch kerstdecortje…oh en lilliputters, hartstikke leuk voor de feestdagen, man! Denken de mensen meteen aan liefde en kerst en zo!”
Zo ben je voor je het beseft het droevige middelpunt in een videoclip als onderstaande. Koefnoen had het niet beter kunnen bedenken, maar Dean meent het. Keihard. Wat een feest moeten die opnames geweest zijn, denken we dan. “We doen ‘m nog één keer Dean! Vergeet niet innig te blijven lachen naar elkaar, het moet wel oprecht lijken!”
Hoe mannen denken? Mwâh, zo dus niet…
