Wat heerlijk; kerstavond! Eindelijk! Het begin van de dagen vol warmte, gezelligheid en samenzijn met het gezin. De kinderen liggen net in bed. Het was nog een klein gevecht, want ze zijn ontzettend benieuwd naar de inhoud van de cadeautjes die onder de rijk versierde boom liggen. Morgenochtend zullen ze extra vroeg wakker zijn.
De avond begint met warme chocolademelk. Terwijl de melk opgeklopt wordt steek ik alvast de kaarsjes aan. Het vuur in de open haard knappert goed. De verlichting demp ik. De verwarming staat op een knusse 22 graden en dat terwijl het dekbed op ons ligt te wachten op de bank.
De melk is klaar. Goed opgeklopt, zodat er een heerlijk schuimlaagje op de warme drap zit. We hebben hele goede cacaopoeder. Samen met een schep suiker maakt dit zeer smakelijke melk. Nog even een lekkere dot slagroom erop en op weg naar de bank neem ik een doos kerstkransjes mee. We hebben allebei een makkelijk zittende broek aangetrokken. We kruipen onder ons dekbed en we zetten de tv aan.
We beginnen met de finale van het Glazen Huis. Benieuwd hoeveel geld er dit jaar opgehaald is. Ze zullen dit jaar toch niet wéér het bedrag overtreffen? Wat een helden, die Gerard, Domien en Coen. Ik hoop dat het bedrag snel bekend gemaakt wordt, want ik wil het begin van All you need is Love zeker niet missen. Verdulleme, de programma’s overlappen elkaar met een heel uur. Wat zullen we opnemen? Of gaan we zappen tussen de programma’s? Dat gemekker over die vrouwen weet ik nu wel. We zappen.
Wat fijn dat er nog programma’s zoals All you need gemaakt worden. Oprecht gemaakte televisie waar men geliefden bij elkaar brengt. Samen kerst vieren, daar gaat het om. De overduidelijke beelden van de sponsoren tussen de emotie door vergeef ik graag, op een avond als deze.
Tijdens de break pak ik snel een nieuw pak zakdoekjes voor mijn vrouw, emotioneel wrak als ze is. Ik por in het haardvuur en geniet van de agressief vliegende sintels. Zal ik snel nóg een mok warme chocolademelk maken, of ga ik over op iets anders? In ieder geval kijk ik even snel in de koelkast. Deze ligt ramvol met Franse en Italiaanse schimmelkaas. Zal ik? Nee, deze zijn bedoeld voor tweede kerstdag. Dan toch maar een zak chips? Of nee, we hebben nog een half aangebroken pak kerstkoeken die druipen van de pure chocolade! Yes!
Tot hoe laat duurt het programma eigenlijk? Oh shit. Elf uur. Da’s laat. Naja. Dan grijp ik toch maar naar de paprikachips. Hebben we nog cola? Met een kleine brok gorgonzola in mijn mond kruip ik terug onder mijn dekbed.
Vanuit mijn ooghoek kijk ik naar mijn vrouw. Haar mascara is uitgelopen en ze doet verwoede pogingen om haar tranen te verbergen. Op haar schoot ligt mijn hoofd en intuïtief kriebelt ze in mijn haren. Bovenop mijn logge lijf ligt een kat te snorren. Bovenop de kat ligt mijn dekbed. Heel stiekem probeer ik een zakdoekje te pakken, hoewel ik weet dat mijn vrouw mij veel te goed kent. Ze ziet mijn hand onder het dekbed verschijnen en ze tovert een lichte grimas op haar gelaat. Ik vind mezelf een enorme sukkel.
De hele avond speel ik demonstratief met mijn telefoon. De hele avond maak ik flauwe opmerkingen over alles wat op tv vertoond wordt. Ik doe een verwoede poging om niet geraakt te worden door het mierzoete voorgeschotelde aanbod op die 40 inch plasma. Maar mijn vrouw weet inmiddels beter. Mijn vrouw heeft mij het afgelopen decennium bewerkt. Ze heeft al haar vrouwelijke charmes in de strijd gegooid om mij te veranderen van een emotieloze zombie tot een liefhebbende vader die al loopt te sniffen als een kindje bij Sesamstraat een mooie tekening voor Lot heeft gemaakt. Elke dag probeer ik echter niet toe te geven aan de verloren strijd.
Maar op kerstavond ben ik de snotterende man die schaamtevol moet toegeven dat hij erg kan genieten van de digitale containers vol mierzoet geluk dat over mij heen gegooid wordt. Ik laat al mijn gêne varen vanavond. Met rode ogen, een volle maag en een lege neus zal ik rond 23.15u in slaap vallen.
Gelukkig is het morgen eerste kerstdag. Want ik kan nog steeds vloeken als een matroos met chlamydia tijdens een week verlof op de kade als het gaat om Kerstmis. Ik heb me toch een tyfushekel aan die kutkerst. Morgen schop ik de pc aan; papa moet epistels tikken, vol cynisme en sarcasme.
Zie je? Er zit nog steeds een klein beetje mannelijkheid in mij. Ergens. Diep van binnen.
Ik voel het.
Ik voel met je mee van mij hoeft Kerstmis ook niet Ik wens je een aangename avond Snotter maar lekker n end weg Ik hoef zoveel sentiment niet te zien