Primark

09-01-2015 door Gabriël van Eekelen

Mijn telefoon doet pling. Ik krijg een app binnen van mijn vrouw. De kinderen hebben nieuwe kleding nodig en of het een leuk idee is om morgenmiddag met het hele gezin naar de Primark te gaan. Op zaterdagmiddag met twee kleuters naar de Primark; wat heb ik fout gedaan om naar deze hel gestuurd te worden?

Voor diegenen die de afgelopen jaren niet de luxe hebben gehad om deze klerenwinkel van binnen te bekijken zal ik even de situatie van de Primark op een gemiddelde zaterdagmiddag schetsen.

Zodra je binnen komt liggen er kilo’s opvouwbare tassen op je te wachten waar je je te kopen kleding in kan proppen. Vervolgens laveer je tussen honderden, zo niet duizenden mensen richting roltrap om naar de etage met kinderkleding te gaan. Op deze trap word je doodgedrukt. Voor, achter, links en rechts van je staan stressende moeders naar hun kinderen te gillen en met een beetje pech zit je neus precies onder een naar een gierput riekende oksel.
Met pech is de kinderafdeling helemaal bovenaan de winkel waardoor je je tenminste vier roltrappen in deze benarde positie bevindt.

Vervolgens ben je op de kinderafdeling. In je ooghoeken zie je ruziënde moeders de laatste Spidermanpyjama uit elkaars handen proberen te trekken. Recht voor je staat een man tegen zijn vrouw te vloeken. Achter je hoor je een paar kinderen huilen. Overal om je heen hordes helbezoekers op zoek naar koopjes.
Je moet naar het gangpad met de juiste kledingmaten. Maar voordat je daar arriveert word je langs tientallen rekken geleid waar de kleding met korting je om de oren vliegt. Uiteraard moet bij elk rek even gekeken worden.
Precies dan weet je dat je gevraagd wordt een tweede tas te gaan halen. Bij de uitgang. Daar waar je alleen komt als je de hele heenreis achterstevoren onderneemt. Dieper de hel in.

Als je na ongeveer een kwartier eindelijk terug bent bij je gezin huilen beide kinderen. Het is te druk, de kleding past net niet of er is geen prinsessenjurkje in overvolle opvouwtas gegaan. Draak één wordt nog recalcitranter dan zijn vader en Draak twee is ongezien richting kindersieradenrek gevlucht. Moeder begint nu pas in de stress te raken, zeer waarschijnlijk gevoed door het humeur van haar man. Maar we moeten nog even. De kleding voor Draak twee is gevonden. Nu is Draak één aan de beurt. Preventief begeef ik me opnieuw richting roltrap met als missie opvouwtas nummer drie. Vloekend. Intens vloekend.

Ik kom boven en gelukkig is de kleding uitgezocht. Op dat moment ga je richting kassa. Een systeem dat prima werkt, want je gaat achterin de rij staan en wacht op je beurt. Dat duurt even, op een gemiddelde zaterdagmiddag. Ongeveer een half uur. Net als bij de Python in de Efteling hebben ze rekken geplaatst die de wachtrij aangeven. Langs deze rekken staan uiteraard dozen vol hebbedingen die vrijwel niets kosten. Opvouwtas nummer vier.
Uiteindelijk krijg je de kans om je pinpas door de gleuf te halen. Dat geeft een gevoel van euforie; je hebt de hel overleefd!

Niet helemaal. Nu moet je met vier tassen vol, twee gillende kinderen en een zwaar geïrriteerde vrouw richting uitgang. Gelukkig ken je de route. Met je overvolle tassen stoot je zowat iedereen omver die je de route blokkeert. Dat levert op zijn minst een aantal boze blikken op, en met een beetje pech een agressieve vader.
Buiten aangekomen wil je maar één ding; ontspannen.

Mijn vrouw stelt voor, terwijl ze haar natte haren uit haar gezicht haalt, om even bij de Grote Gele M een milkshake te halen. Strak plan. Alles om niet hier te zijn.
Uiteraard heeft ieder gefrustreerde Primarkbezoeker dit bedacht. Aansluiten en doorgaan met godveren.

Ik antwoord het bericht van mijn vrouw: “pak lekker een moment voor jezelf joh. Ga zonder mij en de kinderen naar de Primark, dat heb je wel verdiend.”