Stoppen met roken

13-01-2015 door Gabriël van Eekelen

Ja hoor. Het gaat. Het gaat goed. Nee. Nergens last van. Zullen we het ergens anders over hebben? Neehee, het lukt me. En ja. Als ik het moeilijk heb laat ik het je weten. Gewoon niet over lullen en mij met rust laten, dat is het beste. Hartstikke lief dat je meedenkt, maar nu mag je wat mij betreft dood.

Stoppen met roken. Het gaat me lukken.
Sinds zaterdag 10 januari, tweeëntwintiguurdertig, rook ik niet meer. Niet vanwege een goed voornemen en zeker niet om in een goed blaadje te komen bij collega Frits, maar puur omdat ik het roken meer dan beu ben. De gevoelige longen, het hoesten, het buiten in de regen staan, de best wel enorm grote kans op kanker, dat soort futiliteiten. Ik ben er klaar mee.
Uiteraard wilde ik niet op 1 januari stoppen. Daar ben ik te recalcitrant voor. Ik heb gewoon gerookt tot ik mijn laatste pakje shag leeggerold had. Het restant vloeitjes ligt in de kliko. Toen bleek dat mijn pak shag leeg begon te raken heb ik mijn vrouw verteld dat ik ging stoppen met roken en dat ze het er vooral niet over moest hebben. Mij in dit soort dingen proberen te stimuleren door elke minuut te gillen dat ik goed bezig ben zorgt voor het tegenovergestelde effect. Ik ben niet te sturen als het om gewoontes gaat die voor mijn gezondheid beter zijn ze 180 graden om te draaien. Dat maak ik godverdomme allemaal zelf uit.

Heb het er maar niet over. Dat is een onmogelijke opgave voor een vrouw. Mijn vrouw doet haar stinkende best, maar ze moet zo ongeveer eens per uur even vragen hoe het met me gaat. Op zich ook logisch, want ik ben sinds zaterdag 10 januari tweeëntwintiguurdertig behoorlijk lichtgeraakt. Als een equivalent van Adolf meld ik mijn gezinsleden wat ik op dat moment van hun actie of vraag vind. Hoe ik daar precies over denk en ik zal het nog een keer, met iets meer gevoel in mijn stem melden. Puur voor het geval je het niet begrepen hebt. En stop met huilen. Nee echt. Stop daarmee… STOPPEN GODVERDOMME! STERF!

Ik snap dat het pedagogisch niet verantwoord is om tegen je dochter van vier te gillen dat ze dood moet. Maar dan moet ze maar niet met haar vlecht in mijn gezicht wapperen tijdens het knuffelen.
Ik begrijp ook wel dat het niet verstandig is om mijn zoon uit te maken voor een invalide gnoe met een leerachterstand als hij vergeet het toilet door te spoelen en ik vind het achteraf best vervelend dat ik mijn vrouw voor hoer uitmaakte toen ze vergat zout op het ei te doen. Maar verder gaat het prima met me. Laat me met rust. Geef me cola, trut. Oh. Enne, sorry.

Dat was toen. Nu ben ik een paar dagen verder en is het vooral voor mijn gezin een stuk beter uit te houden. Wie weet ben ik over een maand weer een liefhebbende vader en valt het trauma bij de kinderen mee. Ik reageer op dit moment minder agressief. Dat biedt perspectief. Dat komt omdat ik probeer mijn agressie niet op mijn gezin te reflecteren. Mijn medeweggebruikers zijn sinds afgelopen maandag de lul.

Stoppen met roken. Mijn tactiek is even simpel als doeltreffend. Zolang ik de eerste sigaret niet op steek kom ik een heel eind. Het geld wat ik bespaar zet ik op een aparte rekening. Met dat uitgespaarde geld zal ik iets leuks met mijn gezin gaan doen.

Ik heb iets goed te maken. Schijnt.

Maar herinner me daar god-ver-dom-me niet aan.