Het is een beetje jammer dat ik een Atheïst ben, anders zou ik nog in mezelf gaan geloven. Ik zou mezelf als een profeet gaan zien. De barricades op. Opkomen voor de armen en daar geld voor vragen. Dingen zien. Zoals de toekomst. Je zwangerschap voorspellen. Veel wijn vermenigvuldigen en over vissen lopen.
Maar op de een of andere manier geloof ik niet dat ik de juiste man voor de job ben. Iets kleins als onbaatzuchtigheid zit niet in mijn vocabulaire.
Toch ben ik God. Sporadisch, maar ik ben het wel.
De kinderen zien mij zo. Ik kan daar niets aan doen, dat is nu eenmaal de leeftijd van de kinderen. Het gaat wel weer over. Tot die tijd geniet ik er van. Dat moet wel, want lang duurt deze status niet.
Ik ben in de gelukkige positie dat rondom mij voldoende gezinnen wonen met puberende kinderen. Pubers maken niet meer de connectie tussen papa en God. Eerder een gelijkenis met papa en taxichauffeur/ bankier/ fietsenmaker/ vuilnisbak. Je mag je kind niet meer bij een verjaardagsfeest droppen. Dat moet minstens een straat verwijderd van het feest zijn, want puber schaamt zich een beetje voor papa.
Een midlife crisis komt niet voort uit de gedachtegang van het gemis van hele jonge vriendinnen of dure motoren, maar aan de degradatie van God naar slaaf. Dat moet ergens mee gecompenseerd worden. Met bijvoorbeeld een nieuwe vriendin.
En vanaf dan snap ik waarom vrouwen mannen dom vinden. Die mannen beginnen uiteindelijk aan een nieuwe leg, verblind door de naïef kijkende ogen van 20 jaar jongere vriendin. Verblind door het dagelijks spuitfestijn over het nog lenige, strakke, kronkelige lijf. De nieuwe kinderen vinden grijze papa God. Het beeld komt ook dichter bij de realiteit; grote grijze baard en kunstgebit.
Maar, domme mannen, dit worden óók pubers. En tegen die tijd ben je niet meer in staat een jonge blom voor je te winnen. Zelfs jonge blommen doen het niet met opa’s.
Tenzij je heel erg rijk, beroemd of charismatisch bent. Kijk naar Al Pacino, met zijn 40 jaar jongere vriendin. Pacino is míjn God, gedegradeerd tot normaal mens na het lezen van zijn privéperikelen.
Ik ben nog niet rijk, nog niet beroemd, maar charisma heb ik. Mijn tweede leg sla ik over, net zoals een nieuwe vrouw. Vooralsnog heb ik geen geld voor een nieuwe vrouw. Ik blijf epistels tikken tot ik een Goddelijke status bereik en er mijn brood mee verdien. Veel brood.
En dan, als ik tachtig ben, sla ik een zustertje op haar billen, trek een briefje van 50 uit mijn onderbroek en fluister tegen haar dat er nog veel meer in zitten, als ze maar goed zoekt. En dan voel ik me weer heel even God.
Gesponsord door Viagra, dat wel.
