Daar waar ik als medewerker van deze site me vooral zou moeten verdiepen in de diepe melodische spelonken van bijvoorbeeld Rise a Thousand, of voornamelijk aritmisch moet mee zwalken op het vernieuwende West Brabantse ritme van Hardwell en mij bijzonder hard zou moeten afgeven op de Amerikaanse commerciële zooi die Ariana Grande over ons heen galt, heb ik een bekentenis af te leggen; ik vind Taylor Swift leuk.
Sorry. Maar shake it off, shake it off, off off off tralalalala.
Wedden dat er meer achter deze dame zit dan wij stervelingen kunnen bevroeden? Ik meld dit met het diepe schaamrood op mijn kaken; een volwassen vader die zichzelf het liefste wil voordoen als een nog immer recalcitrante puber kan genieten van die licht hese stam van Taylor. Daarom heb ik voor mezelf een excuus bedacht; Taylor is een hoer. Een buitenaardse hoer.
Behalve het feit dat deze dame in staat is om eigenhandig muziek te maken en uit te voeren, is het haar gelukt om vanuit het absolute niets naar de top te klimmen. Met die enorme stelten van haar.
Dat onderscheidt haar van bijvoorbeeld Selena Gomez. Selena herken je al als je naar een aflevering van Barney and Friends kijkt waarin ze als dreumes in speelde. Daarna heeft ze nog vanalles gedaan bij Disney en heeft ze gedaan alsof ze een zangeres is, totdat ze de piemel van Justin bewerkte en daardoor voor de rest van haar leven alleen nog daarmee geassocieerd wordt.
Taylor onderscheidt zich ook van Miley Cyrus. Haar wieg was gestikt met gouddraad en belegd met de meest kostbare diamanten. Vader Billy Ray Cyrus kon het niet over zijn Achy Breaky Heart verkrijgen haar in een Ikea wieg te proppen. Miley weet niet wat overleven is. Haar enige probleem is als de voorraad poedersuiker op dreigt te raken.
Taylor, mijn stiekeme heldin, is zeer zeker ook anders dan Lindsay Lohan. Lindsay vind ik alleen maar interessant omdat ze op dezelfde dag verjaart als ik. Marga Bult overigens ook. We zijn een prima trio.
Taylor is anders. Ze werd gepest. Vroeger. In haar jeugd. Daarom is ze gaan schrijven. Om haar gevoelens te uiten, een plekje te geven. Ze ging liedjes maken en zeulde hele demo’s mee richting platenbazen. Heel lang heeft ze dat niet gedaan, want vanaf haar 14e staat ze onder contract en heeft ze met haar inspirerende chansons over het harde leven miljoenen verdiend. En terecht. Taylor is leuk. Taylor is mooi. Taylor is perfect. Die lange benen, die Lord of the rings- elf waardige ogen, die lokken zo gezond dat Rapunzel er jaloers op is. Taylor is me net iets té perfect. Het kan niet anders dan dat Taylor stiekem een buitenaards wezen is. Dit klopt niet.
Ze had korstondige relaties met jonge invloedrijke mannen in de entertainment business, haar liedjes zitten na een halve seconde in je hoofd en komen daar nooit meer uit, mevrouw Swift heeft al meer dan 200 prijzen in ontvangst mogen nemen. Ze heeft een record verbroken; binnen 50 minuten stond haar nieuwe single op nummer 1 in de Amerikaanse hitlijsten. Daarbij schenkt ze een deel van haar vermogen aan goede doelen, als ware ze de blanke Oprah. Kortom, het is me allemaal te toevallig, te perfect. Taylor moet in het geniep wel een kutwijf zijn, een alien met een missie. Ze is op aarde gekomen om ons Westerlingen eens een flinke loer te draaien. Ons even goed bij de kladden te vatten.
Taylor bezingt de Westerse aardkloot, bespeelt ons kuddedieren met haar blauwe ogen waarachter camera’s de beelden naar planeet Quanialie snorren en laat ons naïevelingen doen wat zij wil. Ritmisch meedeinen, onwetend dat dit de paringsdans van de Quanialisten is.
Meisjes dromen ervan om haar te zijn, jongens willen in haar zijn. En volwassen vaders die zichzelf voordoen als immer recalcitrante pubers krijgen een klein stijfje bij het horen van die licht hese stem.
Taylor eist adoratie, Taylor krijgt keiharde adoratie.
Volgend jaar brengt Taylor een nieuw nummer uit, ik weet het zeker. Dat nummer nestelt zich in ons hoofd, als een soort dreunend ebola-virus. Als matte zombies klappen we het ritme mee en verzamelen we ons op een grote, open plek. Boven ons zien we de bizar lange stelten van een enorm gemuteerde Taylor opduiken. Haar ogen schieten blauwe flitsen naar de enkeling die probeert te vluchten en we kunnen onder haar rokje staren. We zúllen onder haar rokje staren. Vanuit haar Goddelijke vrouwelijkheid verschijnt het moederschip dat ons allen in Taylor beamt. En terwijl ik richting where lots of men have gone before gebeamed word bedenk ik me: “Taylor is een hoer.” Kaal scheren, die bitch.
Hoewel.
Wat lul ik toch.
Shake it off. Shake it off, off off off tralalala.
