Draak twee is vandaag vijf jaar geworden. De vlaggen hangen uit.
Precies op het moment dat ze vijf jaar geleden ter wereld kwam, half drie ‘s ochtends, kwam ze onze slaapkamer binnen stormen. Of het al tijd was om op te staan. Na lang vechten en weinig slaap ben ik rond half zeven opgestaan.
Dochter wil uiteraard haar mooiste jurk aan naar school. Daaronder haar meest wanstaltige, maar glimmende lakschoentjes en haar haren moeten door moeder ingevlochten worden. Op haar vlechten een enorme plastic tiara en in haar oren gigantische oorbellen. Gelukkig snapt ze dat ze geen tijd heeft om haar gezicht te bedekken met roze oogschaduw.
We kunnen naar beneden. De kamer is versierd en op de kleine tafel staat haar grote cadeau. Dat we lang zal ze leven zingen deert mijn dochter niets. Cadeaupapier moet uiteengereten. De agressie moet eruit. De spanning van de afgelopen weken wordt via het cadeaupapier uit dat kleine lijf gebeefd.
Na de feestboterham en het gezeur dat ze zelfs op haar verjaardag haar tanden moet poetsen kunnen we op weg naar school. Verlegen de moeders negerend die haar komen feliciteren rent ze richting juf. Juf krijgt een knuf en dochter gaat meteen op de versierde stoel zitten. Ik, als vader, mag bij het ritueel van de jarige job aanwezig zijn. De school maakt hier een half uur durende happening van waarin de jarige volledig in de watten gelegd wordt.
Als ouder zit je er bij totdat de traktatie uitgedeeld mag worden. Papa mag de met roze chocoladesnippers en eetbare glitters versierde soepstengel aangeven aan dochter, die deze vervolgens stuiterend ronddeelt. Lang leve suiker. Daarna mag ik mijn dochter een knuffel geven en word ik vriendelijk verzocht de school te verlaten. Nu krijg ik een intense knuffel van mijn meisje. Ze laat me niet meer los. Ze kust me en fluistert “dank je, lieve papa.”
En dan sta ik buiten. Nog net geen 9 uur op een woensdag.
De rest van de ochtend heb ik helemaal niets te doen. Met deze gedachte rijd ik naar huis. Ik zet een straffe bak koffie en stop “Arlington Road” in de dvd-speler. Uit de voorraadkast grijp ik een zak chips.
Rond half 1 moet ik weer op het schoolplein staan en zal ik opgeslokt worden door een vijfjarig meisje dat van gekkigheid niet meer weet wat ze met haar energie aan moet.
Tot die tijd trakteer ik mezelf met het meest waardevolle cadeau dat je een jonge ouder geven kan; rust.
Van harte met je 5 jarige draakje!
Dank!