Robert Sylvester Kelly, ofwel R. Kelly is voor vele muziekliefhebbers een artiest die je uit schaamte liever onvindbaar maakt in het labyrint dat je muziekcollectie heet. Toch drukt de glibberende King of R&B een prominente stempel op mijn gehele generatie. Het is nou eenmaal niet te ontkennen dat de dweilploegen overuren draaien zodra vrouwen horen hoe Mr. Pied Piper zijn voorliefde voor de flamoes bezingt. Er is iets in deze man dat een oerinstinct losmaakt waardoor hij werkelijk met alles wegkomt: plagiaat, urineren over een vrouw, trouwen met een 15-jarige en de onderstaande outfits.
Wanneer het op R. aankomt, ken ik geen schaamte. Dit komt omdat zijn nummers als een soundtrack door mijn leven lopen. Ik was een puisterige puber op het schoolgala die door de honingzoete stem van Kells op ‘If I could turn back the hands of time’ ineens al schuifelend, toestemming kreeg om mijn handen af te laten glijden naar de billen van het meisje met de mooiste opgevoerde buitenboordmotor. Dankzij Kells snap ik dat je het vertrouwen van een vrouw niet moet verliezen, want zodra ze klaar met je zijn: BAM! Uit de deur zijn ze. Niet meer terug te halen.
Hij gaf me letterlijke instructies tijdens mijn allereerste keer. Ik was 15 lentes jong en klaar om mijn bloempje te laten plukken. Als een prematuur Parkinsonpatientje stond ik te beven van spanning terwijl ik fingeerde enig idee te hebben wat ik moest doen tussen de melkwitte benen die gespreid voor mij lagen. Over mijn schouder zong hij vanuit de speakers: ‘Hit it from the back, spank the cheeks. Pulled her hair, pushed it deep. Pound da meat, sound asleep. Found a beach, grind and freak. Manage a trois, roll with R. Posed the part like a porno star.’
Kijk, dat is toch potverdorie de Amerikaanse TomTom voor tussen de lakens? Als dat geen keiharde literatuur is, weet ik het ook niet meer. Dan ligt Jan Wolkers zijn Turks Fruit toch ineens bedorven op een schaal te verpieteren, omringd met fruitvliegjes. Dit zijn de teksten die je nodig hebt. En niet alleen tijdens mijn pieken was hij daar. In een donkere periode in mijn leven trok de lieverd een nog donkerder gospelkoor van stal en voorzag mijn eindeloze tunnel van een lichtpunt.
Ja, ik stel bij deze vast dat R. Kelly een muzikaal genie is. Ik vergeef hem zijn misstappen, zijn poging een Hip-hopera te maken waar hij in drieëndertig delen gevangen in een kast op dezelfde beat een infantiel rariteitenkabinet naar voren schuift. Want wat hij deed met The Isley Brothers is ronduit geniaal. Zijn collaboratie met Jay-Z –zelfs tot in de bubbling remixen aan toe, zijn van een fonkelende kwaliteit.
Mannen nemen het voor lief dat vrouwen in katzwijm vallen en tijdens de bedscène –de bleekscheet die zij hun man noemen– met samengeknepen oogleden transformeren in de donkere dekhengst ze wél passievol kan bestijgen en laat hinniken van genot. Dat mogen vrouwen, want vrouwen weten niet dat mannen op Kelly’s muziek ook transformeren. Drie tonen zijn er nodig en voor ik het weet ben ik een ongenaakbare-sigaarrokende-gestyleerd-baard-dragende-anabolenkoning van een V.I.P met gevlochten haar, een broekanaconda die bewust het woord twijfel niet in zijn vocabulaire heeft opgenomen.
Kelly is genderneutraal, universeel en leeft in onze harten voor eeuwig. En een ieder die dit ontkent, is verplicht linea recta inzage te geven in zijn muziekcollectie want zonder enige twijfel is daar er ergens heel goed verstopt wel een R. Kelly-nummer tevoorschijn te toveren. En bestaan er krachten die jou en R. Kelly nog niet met elkaar in contact hebben gebracht, dan bij deze. Ik doseer je een geestverruimend middel in overdosis.
ik mag hopen dat er geen verheerlijkde pedofiel in mij schuilt?