Soms als ik niet kan slapen, fantaseer ik mezelf in slaap. Vaak ben ik een groot voetballer, aanvoerder van het Nederlands elftal en zeer geliefd bij het publiek. Soms ben ik geheim agent, astronaut of marinier.
Maar het allerfijnst: mezelf als country-westernheld fantaseren. Johan Schoemaker wordt Johnny the Shoe en met mijn trouwe viervoeter rijd ik door de droge gebergtes van zuidelijk Amerika, in iedere stad een hoertje, overal zowel geliefd als gevreesd.
Ik kom een klein dorpje binnen, Racoon Village, waar Billy Butcher de scepter zwaait. De sheriff, de burgemeester en de rechter zijn doodsbang voor hem. Maar dan kom ik, de eenzame arme cowboy met alleen een pakje shag en mijn revolver als bezit.
Ik ga de saloon binnen voor een goed glas whiskey. Billy Butcher ziet mij en zegt: “Jij komt niet van hier. We houden hier niet van vreemdelingen, vreemdeling”. Waarop ik zonder om te kijken een shaggy draai, aansteek en de whiskey nonchalant in één keer achterover gooi.
Het wordt stil in de saloon. Iedereen kijkt ademloos toe. Billy Butcher trekt zijn revolver. Voordat hij een kogel kan vuren, schiet ik de revolver uit zijn handen. Ik breng hem naar de sheriff die hem opsluit in zijn kleine gevangenis.
Het dorp organiseert een feest ten ere van de opsluiting van Billy Butcher. De dorpelingen zijn eindelijk bevrijd van het juk van deze tiran. Ze willen Johnny the Shoe toejuichen, maar waar is onze Johnny? Johnny rijdt eenzaam de horizon tegemoet.
Tegen die tijd ben ik meestal al in slaap gevallen. Ik ontvlucht de werkelijkheid om in slaap te vallen. Ik zal nooit een country-western-held worden. Ik zal er hooguit over schrijven. En dat doe ik nu en dat ga ik voor hoemannendenken.nl doen. Niet over Johnny the Shoe, maar over mezelf en mijn mannelijke leven.
Welkom bij de club Johnny
Zo noemden ze mij Teun Travolta in het dorp waar ik op mij veertiende dansen leerde in die grote zaal met eindeloos parket. Decennia me vermaakt met bier en dansen. Zodra de langzame nummers begonnen was de dansvloer van mij met Wieneke. Daar stond dan iedereen langs de kant te kijken wat nu precies de kern van het dansen was en wij gebruikten dan liefst de gehele vloer. Iets wat we op het laatst tot in onze tenen beheersten. Het ging eigenlijk vanzelf. Cowboy vind ik niks.