Dagblad Trouw stuurde mij een kogelbrief met Antrax in de vorm van een krantenkop: ‘de nieuwe feministen komen eraan!’ Brrrr, door deze bedreiging van Fukushima omvang, vond de rigor mortis een achterdeur om mijn lichaam te betreden. Al bij het lezen van de kop gutste het zweet uit alle poriën waardoor ik genoodzaakt was mijn potje Bètablokkers naar mij toe te trekken. Door het hevige transpireren hoefde ik mijn borst gelukkig niet meer nat te maken want een pezig feministisch stuk, dat zal wel 800 woorden mannen-bashen worden. Vergeet het. Ik ben een man. Ik kan het hebben. Dus kom maar door vrouwen: torpedeer me met jullie eerste statement.
‘De man is geen vijand meer,’ luidt de subkop. Sorry voor mijn Frans maar excusez-moi? Volgens de Van Dale staat feminisme nog altijd voor de gelijkheid van de vrouw. Zodra je de variabele ‘man’ wegneemt, waar moet de vrouw zich dan gelijk mee scharen? Op het moment dat je als instituut de pijlers van je bestaan omverschopt, waar sta je dan nog voor? Wat doen Feyenoord-hooligans met de vrije tijd zodra ze Ajax-fans gedogen? Oké, kalmte. Schud de verwarring van je af. Er is heus nog wel iets herkenbaars aan de hedendaagse feminist. Al het werk van Aletta Jacobs wordt niet ineens de prullenbak ingegooid.
Ineens is daar het zelfbenoemde Januhairy –een maand waarin de neo-feministen zich niet schamen voor schaamhaar. Leuk haar enzo, paradoxaal is dat ze met deze actie juist terugverwijzen naar een tijd waar vrouwen het nóg zwaarder hadden dan nu. Zodra je aan het naborrelen bent met Napoleon en je hem vraagt naar zijn veldslagen, denk je dat hij dan als eerste begint over de slag bij Waterloo? Zeker-weten van niet dus waarom teruggrijpen naar zoiets neteligs? Dames, wees de meest fenomenale feminist die je kan zijn; maak vooruitkijken het credo.
Het feminisme is in mijn ogen een jonge beweging die zich gaandeweg nog moet ontwikkelen. Mannendominantie (ook al zijn we niet de vijand) kan je op sommige vlakken niet direct uit de maatschappij slijpen. Dat slijt met de tijd. Natuurlijk is het een goed recht om ervoor te vechten. Vrijheid blijheid, alleen mag ik een opgetrokken wenkbrauw tonen bij de aangedragen oplossingen van het niveau: ‘en daar moeten echt iets aan doen?’ En als je toch gelijk wil zijn, waarom vecht je dan voor de gelijkheid van de vrouw? Waarom vorm je een front met de gelijksoortige? Prevaleer liever het egalitarisme; ofwel vecht voor de gelijkheid van de mens.
De 300 vrouwen die zich aanmelden voor de topvrouwendatabase is een leuk initiatief, maar met haken en ogen. Stel, ik ben een prachtig feministische vrouw, sta tegenover een man in een één-op-één gevecht om een topbaan en ik krijg de baan omdat er nu eenmaal te weinig vrouwen zijn die een topfuncties bekleden. Ik zou principieel weigeren. Het zou te veel voelen als een mercy fuck. Positieve discriminatie is betutteling ten top. Zodra een kind onder de vleugels van pa en ma blijft schuilen, zal het nooit volwassen worden.
Vóór gelijkheid zijn, is een even clichématig statement als met droge ogen beweren dat je van lekker eten houdt. Verder houd ik van humor en leuke dingen doen in het weekend. Waar ik absoluut niet tegen kan? Onrecht, oorlog, racisme en natuurlijk mensen die liegen. Vóór gelijkheid zijn is de klaar-over voor empathie en daarom is ieder ontwikkeld mens –dus ook de man– een feminist. Kriebels! Daar ga ik al. Ze hebben me al bij de lurven die neo-feministen. Zit ik hier op een website exclusief voor vrouwen in triviale kledij met geschoren oksels te beweren dat weldenkende mannen feministen zijn.
Dit is het einde der tijden. Typisch een vrouwentrekje om mannen te willen veranderen in plaats van ze te respecteren om wie ze zijn. Zolang ik niet weet tegen wie ik me moet wapenen in deze muiterij van de vrouw, graaf ik mezelf in. In de bunker met een katadyn waterfilter, ingeblikt voedsel, medicatie, aceton, bindmiddel en andere prepper-benodigdheden. Zoek het uit met je schaakspel om macht. Ik kom wel weer terug zodra de storm is gaan liggen en de ongelijkheid zegeviert.
