Met grote regelmaat publiceer ik ’s morgens vrij vroeg een epistel. Dat kan ik, want ik heb kinderen die zelfstandig uit bed stappen en papa heel erg vroeg wakker maken. Vandaag echter ben ik laat. Dit vanwege international steak and blowjob day. Ik zal het uitleggen.
Ook vanmorgen werd ik wakker gemaakt door mijn Draken. Mijn vrouw sommeerde ze naar beneden. Ze heeft ze verteld dat ze heel erg lang televisie mogen kijken. Groot feest voor de kinderen! Ik luisterde met een half oor mee, maar mijn mini me stak zijn kop op. Hij was een en al oor.
Terwijl de kinderen de traptreden controleerden op houtworm draaide ik mij quasi slapend richting het warme lijf van mijn vrouw. Mijn wichelroede wees de weg. Teasend draaide mijn vrouw zich van mij af. Met mijn gigantische spanning tussen ons in schoof ik een stukje verder haar kant op. Ze zou nu ook die spanning moeten voelen. Ik druk mijn inmiddels naakte lichaam tegen haar onderrug en fluister in haar oor: “Schatje. Het is international Steak and Blowjob day. Zullen we met het laatste beginnen?”
Mijn vrouw reageert.
Helaas niet op de manier waarop ik had gehoopt. Met duim en wijsvinger tikt ze vakkundig mijn spanning de kop in en geeuwt dat ze wil slapen. Krom loop ik richting ontbijttafel. Mijn piemel doet pijn. Dat doet mij denken aan een oud collega die mij ooit bij zich riep. Destijds vond ik alles een kankerzooi. Iedereen was een kankerlijer en de wereld kon vooral met zijn allen de kanker krijgen. Mijn oud collega vroeg me hiermee te stoppen. Het deed hem namelijk pijn. Hij heeft zijn moeder verloren aan kanker en hij is zelf drie jaar geleden behandeld voor teelbalkanker.
Sindsdien heb ik kanker nooit meer als scheldwoord gebruikt.
Daar denk ik aan terwijl ik eieren bak. Ik krijg trek in een enorm ontbijt. Behalve eieren bak ik bacon. Ik rooster brood en pers sinaasappel. Ik zet een hele straffe bak koffie maar verzuim thee te zetten. Dat zal haar leren. Hierdoor vergeet ik dit verhaal op te schrijven. Vandaar.
International Steak and Blowjob day. Het is een ludieke dag, maar kanker is de drijfveer. Dat zuigt.
Vanavond heb ik echter nog een kans. Mijn vrouw en ik gaan uit!! Hop, naar het theater! Ro-man-tisch! Hoop!
Ook heb ik boodschappen gedaan. Voor mijn vrouw een goede zalm, voor de kinderen een hamburger en voor mijzelf een enorme t-bone steak. Heb ik in ieder geval nog de helft van de dag beleefd.
Vreemd trouwens dat dit keer collega Pascal bizar vroeg was met zijn bijdrage.
Vreemd.
