Sauna

22-03-2015 door Gabriël van Eekelen

De veel te knappe jonge dame van de receptie probeerde mij nog gerust te stellen. Ze vertelde over haar eerste keer. Haar relaas heeft echter een averechts effect.
Het maakt mijn angst alleen maar groter. Bang voor de reactie van mijn sneukneus, denkend aan de eerste keer van deze ranke meid.
Diezelfde jonge meid stelt voor om mij alvast de kleedkamer te laten zien. Uitleggen hoe een en ander te werk gaat. Bevend schuifel ik achter haar aan, wanhopig niet op haar strakke billen lettend. Mijn puddingbuks moet vanmiddag immers te allen tijde maatje pink blijven. Achter mij huppelt mijn vrouw vrolijk mee. Enthousiasme straalt uit haar ogen.
Zodra de receptioniste de deur van de kleedkamer opent valt mijn gebit uit. Ik staar recht in de ster van een vrij zompige man. Ik kom geen meter meer vooruit. Sterker nog, in een reflex draai ik mij om en wil de deur open duwen. Mijn vrouw grijpt mijn arm, buigt zich naar mij toe en fluistert: “Doe het voor mij, lieverd.”

Kut. Psychische oorlogsvoering. Oh, de hel.

Zwijgend draai ik mijn hoofd terug richting het bruine niets van de hoop blank vet. Ik slik en zet een stap verder van de deur af. Stoer, vind ik mijzelf. Ondertussen ratelt de ranke dame vrolijk verder, de bloeddoorlopen angst in mijn ogen professioneel negerend. Mijn vrouw luistert geïnteresseerd en komt er achter wat de regels zijn, waar de handdoeken liggen, wat er op het menu staat en waar ik wat haar betreft mijn horloge in mag stoppen.
Fatman richt zichzelf op en knikt me toe, als ware hij een attractie in Dolfinarium. Met een bronstige lokroep duwt hij zichzelf voort richting stoombad.

Ik slik. Nogmaals.
Receptiemeisje is klaar met haar relaas. Een vriendelijke knik kan ik krijgen en weg is ze.
Voordat ik Amelioriandionneke kan zeggen is mijn vrouw naakt.

Nu ik nog.

Mijn vrouw glimlacht. Spoort mij aan om me van mijn kleding te ontdoen en vertelt dat ik een kamerjas aan mag. Zo snel als ik kan strip ik en trek de witte uniseks jas over mijn harige lijf. Mijn blote voeten gaan in slippers en het moment is daar: ik mag de deur door.

Wederom slik.

Vrouw gaat mij voor. Doucht zichzelf. Naakt. Logisch. Naast haar een andere vrouw. Ook naakt. Apart.
Ik mag niet staren. Ik. Mag. Niet. Staren.
Het plafond is prachtig. Mooi afgewerkt. Met die spotjes enzo. Waar laten ze die bedrading eigenlijk. Nou. Is het al tijd voor koffie?

Achter mij loopt een man. Naakt. Met zijn piemel vol in het zicht en alles. Dat kan niet anders, want waar laat je dat ding? Ik staar niet. Vuillak. Met je piemel. Zo vlak naast me.

En op dat moment trekt mijn vrouw mijn veilige kamerjas van mijn lijf.

En. Op. Dat. Moment. Ben. Ik. Naakt.
Op een plek waar iedereen mij kan zien. Waar ik denk dat iedereen naar mij kijkt. Met angstzweet druipend door mijn naad en met mijn handen om mijn plastuit gevouwen staar ik als aangeschoten wild terug  de menigte in.

Oh, utopie.

Niemand kijkt. Werkelijk niemand in deze ruimte toont enig interesse in mijn blote lijf. Zelfs mijn vrouw niet. Geen lacherige gezichten. Nul verwondering op het gelaat van welke willekeurige vrouw. Er is niet ergens een man te vinden die mij een goedkeurende klop op mijn schouders geeft.

Ik moet mijzelf bij elkaar rapen. Ik moet relativeren. Ik móet begrijpen dat je naakt bent in de sauna, en dat niemand dat gek vindt. Ik moet accepteren dat er niemand interesse heeft in mijn behaarde xylofoon dat ik ook weleens borstkas noem. Ontspannen, noemt men dat. Daarvoor ben ik immers in de sauna; om te ontspannen.

Met mijn ogen dicht haal ik adem. Heel diep. In mijn hoofd probeer ik rust te vinden. Zo sta ik zeker een minuut muisstil. Dan verman ik mij. Ik open mijn ogen, neem een ontspannen houding aan en met overslaande stem roep ik iets te hard: “Goh. Weertje he?”

Niemand antwoord. Behalve mijn vrouw. Zij grinnikt.

Dan loopt een man voorbij. Met glimmende ogen staart hij mij aan en zegt hij: “Zo te zien vind jij het in ieder geval niet koud.”

Slik.