Mijn opa was boerenknecht, mijn oma coupeuse. Mijn vader kan als het moet een keuken installeren en mijn moeder kan redelijk met een naaimachine overweg. En ik? Ik kan niks. Ik kan stukjes typen op een laptop. Ik weet een beetje hoe WordPress werkt. Ik plaats af en toe een ‘interessante’ post op Facebook.
Wat ik kan, heeft weinig met de werkelijkheid te maken. Ik verkoop het vermogen om woorden in een volgorde te zetten. Ik ben daardoor niet meer of minder dan een ander. Dat niet. Maar soms vraag ik me wel af, als mijn hoofd vol computerdamp zit en ik een slof kroketje uit de muur trek: is het zo bedoeld?
Ik kan een band plakken. Kunnen volgende generaties dat ook? Komt er een dag dat wij allemaal social media experts en communicatiedeskundigen zijn? Dat wij alleen nog maar handelen in financiële producten die alleen de financiële markt nodig heeft? Stel dat de bouwvakker uitsterft? Wie bouwt er dan onze huizen?
Of komt er een moment dat we de fysieke werkelijkheid afschaffen omdat we niet meer weten wat we er mee moeten? Misschien gaat dit wel zo makkelijk dat ineens blijkt dat de werkelijkheid niet bestaat. Dat we naar een digitale werkelijkheid over zijn gestapt, zonder dat iemand daar aan overleden is.
Laten we daar dan maar snel mee beginnen, want met mijn capaciteiten in de fysieke werkelijkheid, halen we 2020 nog geeneens.
Goed om te horen dat je moeder goed kan naaien!
Ik heb niets gezegd over naaien..