Steeds weer verbaast het me. De reactie van de vrouw op dingen. Of het nou om een moeder, vriendin, oma of zusje gaat, ze weten allemaal hoe ze moeten reageren. Op cadeautjes, op baby’s, op huwelijksaanzoeken.
Geef een vrouw een cadeautje en haar gezicht is een en al verrukking. Het gaat niet om het cadeautje zelf. Het gaat om het gebaar en daar is de reactie op gericht. ‘Aaaaah, wat lief!’
Stel een vrouw voor aan een baby. Tot in haar diepste wezen is ze geroerd door zoiets kleins en hulpeloos. Haar lichaam wordt heel klein, ze kruipt als het ware in de baby. ‘Aaaah, wat lief!’
Doe een huwelijksaanzoek. En de vrouw, als ze je aardig vindt, komt spontaan klaar. Ze huilt, ze schreeuwt van geluk. Dit had ze nooit verwacht. Al haar vriendinnen gingen haar al voor en nu zij. Je toont haar de ring. ‘Aaaah, wat lief!’
Het is goed dat de vrouw reactief ingesteld is. Omgekeerd zou het een zootje worden. Als een man moet reageren. Een cadeautje: ‘Oh, bedankt man!’. Een baby: ‘Ja, het is een baby’.
En stel je nou voor dat we in een maatschappij leefden waar vrouwen mannen ten huwelijk mogen vragen: ‘Eeuh ja is goed’. Ze toont je de ring: ‘Mooi zeg, bedankt’.
Emancipatie oké, maar laten we het alsjeblieft de reacties op kraambezoeken, cadeautjes en huwelijksaanzoeken voor de vrouw bewaren.
